Ağlamadan Anlatamam, Anlatmadan Ağlayamam

Kör Dilekler

-Mutlu biri olmaya, yaşamayı öğrenmeye en yakın olduğum senelerin en kötü olayları yaşadığım zamanlara denk düşmesi tesadüf olmasa gerek.-

Çok net düştüğüm anılarımı hatırlıyorum bir çoğundan kimseye bahsetmediğim, geri kalanlarını ise andığımda gülüp geçiştirdiğim.Hayatın, ayaklarımın altından kayıp gittiği ve nereye bastığımı hatırlayamadığım günlerim oldu.O dönemlerde yaşadıklarım benim için çok zor koşullardı,şimdi ise sadece sabırla taşıdığım anılar olarak kaldılar -geride- .Kalbimde merkezcil bir acı taşıdığım için ötekileştirdiğim acılar bana zulüm etmiyor çok.Peki ya hayal kırıklıkları? Onların kalbimizden daha uzakta olan bir katmanda yer aldığını düşünüyorum.Bu öyle büyük bir katman ki bir hayal kırıldığında bunu tüm bedeninde hissedebiliyorsun ve sana acıdan çok anlamsız bir ağırlık veriyor.Hayal kırıklıkları hayatımızı yavaşlatıyor ve bazen güçsüz olan hangi yanımız varsa tam orada bizi duraksatıyor.Kendimi zayıf hissettiğim zamanlarımı çok şükür atlattım.Tabiri caizse zehirli sarmaşıklarımdan arındım ama bütün bunlar kırılgan olmadığımı göstermedi hiçbir zaman.Tutunduğum dallara başka bir kuş geldiğinde hemen savruluyor yapraklarım.Bu da benim en baskın sahiplenici yanım işte.

Zaman geçip şartlar değiştiği için değişmez insanlar,birlikte vakit geçirdikçe size karşı olan beklentilerini yükselttikleri için değişmiş olurlar.Bu durum onları memnuniyetsiz, sizi ise onlara karşı yetersiz kılar ve terk edişler başlar.Birileri sizden bir süre sonra kolayca gidebiliyorsa ortada değişen bir şeyler olduğu için değildir bu gidişleri, aksine değişen bir şey olmadığı içindir.Bu sebepten kendinizde hiçbir zaman hata aramayın.İnsanoğlu hep daha iyisini arar, daha fazlasını ister..Yetinmeyi ve şükür etmeyi bilen insan sayısı parmak hesabı kadar azdır ne yazık ki.
Terk edilen insanlarda kalıcı hasar görülmez.Bu iyi bir netice yüzeysel düşünülürse.Bir süre acıtıyor ve geçiyor.Kabuk bağlayacak kadar bile derin değil bu gitmeler.Öyleyse her şey geçiyor..

Gerçekten mutsuzluğun dibine vurmuş insanlar bulunduğu ruh halinden çıktıktan sonra mutsuzluklarından bahsetmezler. Kendilerini bu hale sokan insanlardan intikam almayı, duruma küfürler savurmayı düşünmezler.Üstelik bunu korktukları ya da yetersiz oldukları için değil, gerçekten boş verdikleri için yaparlar.Yaşadığım hiçbir etkiye tepki vermiyorum çünkü ben hayatta kalma savaşı veriyorum gitmelere takılı kalacak kadar rijit bir yapım yok.Herkese iyi dileklerimle veda ediyorum,vücudumda en ufak hücrem kadar yer tutmayan hayal kırıklıklarına isyan edecek kadar şımarık değilim.Allah kimseye taşıyamayacağı dert vermesin benim gidenlere de kalanlara da edeceğim tek dileğim bu.

Umarım güzel günlere uyanırız.