İnsanı en çok hayal kırıklığına uğratan nedir bilir misin ? Kendine verdiği sözleri tutamamak. Çünkü dersin ki ‘ben bile dediğimi yapamıyorken bunu başkalarından nasıl beklerim’ Her zaman oturdukları bankta oturuyordu. Karanlıktı. Ya da belki aydınlıktı ama her yer karanlık görünüyordu. Radyoda sessizce bir şarkı çalıyordu. Rüzgar yanındaki ağacın yapraklarını gerçekten bu kadar sesli mi sallıyordu ? Yoksa bu gürültüler içinden mi geliyordu ? Kulakları böyle uğuldarken bu şarkıyı nasıl duyabiliyordu ?

  Belki paralel evrende, başka bir zamanda mutluydu. Düşünüp rahatlamaya çalıştı. Suratına vuran rüzgarla gözlerini açtı tekrar. Onların ıslak olması pek inanılır gibi değildi. Ne zaman ağlamaya yeltense ‘ben varken ağlayamazsın’ diyerek ona engel olan vardı. Ama bu cümle geçmiş zaman kipine yenik düştüğünden beri gözleri hep ıslaktı. Oysa söz vermişti her şey aynı kalacak diye.

  Hiçbir şey aynı kalmadı. Gözler ıslandı, bankın rengini değiştirdiler, hep o civarda dolaşan kedi bir arabanın altında ezildi ve en önemlisi ‘gitmeyeceğim’ diyen gitti.
Gözlerini kapattı. Paralel evrende ve başka bir zamanda o bankta beraber oturuyor, başlarını birbirlerinin omuzlarına dayıyorlardı.

kimi yanında arıyorsan once icinde bulacaksın,

12 yaşında hiç bir boktan anlayamayan küçük ama bir çok yaşıtımdan gözle görülebilecek kadar özel bir insandım.Walkmanimi takar gün bitene kadar müzik dinlerdim listemin vazgeçilmezleri vardı o yıllarda HIM Slayer The Doors Slash Ozzy Osbourne Cradle of filth gibi nerde siddetli sarkılar var onları dinlerdim ama bunun yanında en sevdiğim şarkı Duman-Yürekten di saatlerce dinlerdim ve ben hep hayal ederdim aslında ben hep ağlardım çünkü ağlatırlardı,ama belli etmezdim göstermeden ağlardım ben babamın kızıydım hiç bir seyden korkmaz her şeyin üstesinden tek başıma gelirdim sanırım bugünlerim için o yıllarda yukardan bana hayata karşı hazırlık dersleri veriliyordu, aptalca amansız hastalıklara yakalandığım oldu ama teknoloji geliştikçe amansızlıklar kül oldu geçmişi ve kilomun kat kat fazlası taşıdığım yükleri unutmam imkansız , kendimi kimseyle bir tutmam belki fazla megoloman olacak ama her zaman herkesten üstünüm hayata karşı çok fazla yenildim ama asla pes etmedim yenildikçe kazanan ben oldum.

Küçük bir kız çocugu için bunalımın ne anlama geldiğini kimse bilmez.Ve ben ne zaman + bir bunalim kazanmak istesem etrafa duydugum nefretimi hep o sarkiyla püskürttüm duvarlarıma

sevdim sandım
sevildim sanırdım
sonra uyandım
sonunda ben anladım

William Fitzsimmons ve Hayat

Keşfedilmeyen içimde ki titreşimi harekete geçiren tonları seviyorum 
beni babama ,
cennete
ve hayat yolunda giderken ugrayacagım duraklara götüren şarkıları
Seviyorum…
Herkesin bilmediği, söyleyemediği şarkılar benim için değerlidir
Toprağın altında ki gömü gibi
çünkü onlar çamurlaşmaz.


William Fitzsimmons-find me to forgive