Neydi bir anda bizi bu yaşlara ve raddeye getiren? Herkes kendine yakışan kılıfların peşinde terzi olmaya çalışırken, kimse köşelerindeki sökükleri dikemiyor. Belli standartlar içinde yaşama adı altında alakası olmayan hayatları üstlenme ritüeli var enselerimizde. Ne modaysa o yaşanılıyor, falan filanlar ile anlamlı cümleler boşa doluyor. Birbirlerimize çoktan küsmüşüz ama hiç sorunlar yaşamamış , içimizden kinlenmemişiz gibi. Oysa değil, biliyorum. İnsan olmak bile moda oldu ama bir işe yaramadı. Bireye eylem kalpten gelmeli. Samimiyet adı altında elde avuçta ne varsa tüketmişiz. Ama profillere hele bir erişim sağla bak nasıl da herkes mutlu, sosyal ve cana yakın. Şimdi bana parmak çıkarma, profiline bir fotograf koyabilmek için gittiğin milano sokaklarında kokan nefeslerinizi de biliyoruz. Yadırgamak haddimizi aşar, sen de kendine yakışan bir kılıf dikmeye çalışıyorsun. Peki ya eskinin iki yüzünü şimdi dörde beşe katlayabilmeler? Sınırlı çevreler her zaman tehlikeliler. Herkese selam olan en boş olan. Sonra birden yalnızlık popüler oluverir. Yalnız, kendiyle sosyal ve mutlu. Ama evinde her gece ağlar. Hikayelere bakar eksik kalmak istemez geçmişten bir anı bırakır. Adına tbt derlerdi ama tbtler zamansız kiplere dönüştü. Sıfatsız duygular, iletişimler ve itibarsız ilişkiler. Hızlı yaşar ivmesiz sindirirler.
Önce kendine iyi kalacaktın, kendini iyileştirecektin, kendine dürüst olacaktın. Bir cuma gecesi aynanın karşısına geçip hepimiz gözyaşı döktük. Ayakkabılarımızı giyip çıkarken kapı pervazında yere çöktük. Saklamayın, kendinize bir kıyafet dikmeyin. Hepimizin acıları var, acı çektik ve acılarımız hala devam ediyor. Hayat bu kadar karmaşık bir hal almaya devam ederken biz sildiğimiz geçmişi yerinden çıkartmaya başladık. Bu yüzden yalnızlaştık, tatminsizleştik. Kabul edelim artık hiçbirimiz sosyal değiliz. Hepimizin içinde acılar bayrak dikmeye başladı. Öylesine yaşıyor, ölesiye yaşlanıyoruz.
Burada da hiç merak etmeyeceğiniz fotoğraflar paylaşıyorum
