Kendim için bir şeyler dilemek isteseydim, şüphe etmeden iyiyim diyebilmeyi dilerdim.
Kanatlarım var gibi düşünüp harekete geçtim bunca zaman meğerse ayaklarım yere sımsıkı tutunmuş bir haldeyken yerimde sayıp çırpınıp durmuşum, pek tabi bu da beni birike birike yıpratmış.
Kendi halimde ve eksenimde dönüp duruyorum, ne birileri için ne de kendim için yaşıyorum.
Yaşıyorum öylesine ama bir o kadar da mücadele ede ede..
Ne uğruna mücadele ettiğimin başlığını durup beş saniye düşününce seçemiyorum.Bir deli yol var yürüdüğüm beklentilerim en düşük seviyede fakat hayallerimin genliği çok yüksek bir şekilde.
Kafamda tasarladığım planlarımın gerçekleşmesine çok az kalmışken ben hayata çok geç kalmış gibiyim.Geriden gittiğimi düşünüyorken meğerse varış noktasına çoktan ulaşmış son atağımı bekliyormuşum.Fakat şimdi sorguluyorum her ayrıntıyı, neden burdayım, bu konumdayım, etrafımdaki insanlar ve olaylar neye göre seçilerek karşıma çıktı.Farketmeden refleks olarak yaşıyorum.Çoğu zaman formaliteden uykular atlatmış yeni bir güne uyanmış, yaşıyormuş gibi davranmışım.Yaşadığımı, hayatı güzel ve hakkını vererek yaşayabildiğimin cevabını bulamıyorum.
Ne çok seçeneğimiz varmış meğer, en güzeli netlikmiş oysa.Kararsızlık değil yaşadıklarım, beni nelerin beklediğini kestirememekmiş.Çünkü ben sadece fikir üretir, düşünür ve beklerim ama sonucunda meydana gelen reaksiyonların benimle hiçbir alakası olmaz.Fakat yaşamaya ve atlatmaya mecbur bırakılırım her defasında.Yorulmadan yürürüm çoğu zaman can hıraş koşarım.Yorulduğumu bilirim ama kendime itiraf etmem, bedenim çok fazla tepki veriyorken karşı koymaya çalışıyorum.Evet, kesinlikle bu bir direniş tam teşekkürlü bir mücadele süreci.
Deyim yerini bulmuş dizlerimin bağı nasıl çözülürmüş gördüm.Korku, heyecan, kaygı ve umulmadık tesadüfler birer birer parmak uçlarımdan tırmanıyorlar.Bedenimin kafamı değil, kafamın bedenimi taşıdığı o dayanılmaz ağırlığı çok net hissedebiliyorum.Zor..
Kafamın içinde büyük bir hava gazı, boynumdan omuzlarıma ve oradan tüm sırtıma yayılan bir yük ile bir başımayım.Tarifini yaşamayan birine anlatmak, anlatabilmek mümkün değil.Bedenimin bütün veritabanı çökmüş bir halde fakat ben henüz ölmeyeceğimi bildiğim için hala savaşıyorum.
İnsanların bana karşı çektiğim ağrı ve acıları göz önünde bulundurarak yaklaşmasını çok isterdim fakat hayat o kadar kolay ve anlaşılabilir değil.Kendimi ifade etmekten mümkün oldukca kaçınıyorum bununla birlikte insanlarla olan etkileşimimi ise minimum seviyede tutuyorum.Çünkü içerisinde bulunduğum süreçte acılarımın denginde bir insan yok.Hep söylerim acılar yarıştırılmaz fakat bu kez durum farklı.Bedenim çok gergin arkamda bir şeyler patlamaya hazır bir halde keşke patlasa ve her bir hücremi havaya uçursa da bu yükten kurtulsam.
Velhasıl kendimle mücadele etmekle uğraşırken bir de doğanın ve hayatın gerektirdiği, mecbur bıraktığı problemler ve diyaloglar ile uğraşmaktan ötürü çok muzdaribim.
Bu akşam ilk defa tüm kalbimle kendim için bir şeyler diliyorum.
Lütfen iyileş.
Dualarım bir yerlere ulaşacaksa eğer derhal ulaşabilmesini diliyorum.
Çünkü acılara bir de ağrılar eklenince iyileşmek, iyiyim demek göz ardında kalıyor.
Güllerim kaldırımlarda solmadı ama her yeni başlayan günde kendimden bir hücrem yaprak döküyor.
