Yaptığın her şeyin boşuna olduğunu bile bile uğraştığın zamanlar

bu kez "işte şimdi oldu" dedim.

ben bu kez çok yaklaşmıştım.

her şey benim kafamdaki kadardı.

her şey benim hissettiğim ve benim bildiğim kadardı

aptalcaydı.

içinde bulunduğun ruh halini tanımlayabiliyorsan, bu mutsuzluk demek bile olsa, tam arada olmaktan iyidir sanırım. Çünkü insanın iyi olabilmesi için önce kötü olup olmadığını bilmesi gerekiyor ve bomboş hissetmek bundan sonra iyi olup olamayacağına dair bir fikir vermiyor. 

bunu nasıl anlatabilirim tam bilmiyorum. Hani çok sevdiğin biriyle dışarı çıkarsın ve normalde içebilme sınırın 8 birayken daha ilkinde kafa olursun ya, bi paniğe kapılırsın; hayır ya bugünü böyle saçma bir şeyle harcayamam. Biraz buna benziyor. Bazı sabahlar kalkıyorum ve hayır ya diyorum, bugün bu kadar mutsuzluğu kaldıramam diyorum.

bu hayal ile iki haftadır istikrarlı olarak yaptığım tek şeyin beklemek olduğuna karar verdim. Başlarda sadece sınavlar bitsin diye bekliyordum ki bu beni zinde tutuyordu. Her şeyi buna fikslemiştim ve asla bitmeyen sınavlar beni sürekli umutla beklemeye itiyordu. Kafam bunlarla meşgulken diğer her şeyle daha az ilgileniyorum o yüzden ben de daha fazla beklemeye başladım. Sabah olmasını, derse gitmeyi, dersin bitmesini, yemek yemeyi, en çok akşam yemeğini, uyumayı, sabah olmasını, sınava girmeyi. Beklediğim şeyler zaten gerçekleşeceğinden, bittiğinde ki minik rahatlama duygusunu bekliyordum aslında en çok, biliyorum. Ama bazen, belki de artık bu oyundan da sıkıldığımdan boşluğa düşüyordum, düşüyorum. Bazen o kısacık rahatlama yetmiyor ve eee artık nolacak diye bakıyorum etrafa. Hevesle beklediğim ve istediğim bir şey yok. Olanlar ise artık beni mutlu etmeye yetmiyor. O kadar bomboş hissediyorum ki, gerçekten üzüldüğüm halde söylemeye değmeyeceğine inandım. Aşırı derecede kırgınım ve bu bazen beni agresif olmaya itmekle beraber genel olarak bomboş ve hatta bombok hissettiriyor. Geçsin diye bekliyorum, ironik aslında, geçmiyor. Gerçekten bir şeyler anlatmak istediğimde de bundan konuşacağımı bildiğim için bir kişi hariç kimseyle konuşmamaya başladım. Ama artık bu şekilde yürümediğinin de farkındayım. Yapmam gereken tek şey kendimi toparlayıp daha da kapalı hale gelmek. Saçma gelecek belki ama, daha az konuşmayı beklemek.

çünkü tanrı zaten tüm sahip olduğum beyin gücümle yeterince alay ediyorken, onun yarattığı kullarına bu fırsatı vermek istemiyorum.

bir daha hiçbir şeyi tüm kalbimle istemeyeceğim.

ben bir daha hiçbir şey için beklenti içine girmeyeceğim.