Hiçbir zaman “O olmazsa yaşayamam” dememiş olman, onsuz yaşamanın kolay olduğu anlamına gelmiyor ne yazık ki. Ya da bir sonuca bağlayamamak zamanla her şeyin düzeleceğini kanıtlamıyor. 

Her şey aynen devam ediyor, belki biraz daha fazla acı veriyor.

Vazgeçişler yaşam alanını kısıtlıyor. Üstelik hiçbir şey yapmadan sürekli o kısıtlı alanların dikenli tellerine çarpıyorsun. Aklına getirmemeye çalıştığın şarkılar veya üstün çaba gösterip dinlemediklerin radyoda, televizyonda, oturduğun cafede, yanından geçtiğin dükkanda yani en olmaz anlarda ve savunmasızlığın doruktayken sana saldırıyor. Komik bir şey görünce eskisi kadar gülemiyorsun. Çünkü eskisi gibi ona da gösterme olanağın olmuyor. Oysa sevinçler, mutluluklar paylaştıkça çoğalır derler. Elinde olan mutluluğu paylaşamadığın için gıdım gıdım kullanmaya başlıyorsun. Yüzün asık hep. Çevrende seni mutlu etmek için arkadaşların oluyor. Zaten onlar da olmasa bu dünyanın pek çekilebilir bir şey olmadığını anlıyorsun.

  Duygularını tarif etmeye çalıştığında ya saatlerce konuşmak ya da ağzını bile açmamak ikilemi arasında oluyorsun. Ortası olmuyor. Aklın dağınıklıktan sarhoş olduğu zaman içtiğin veya yediğin şeylerin önemi kalmıyor. Bedenine yayılıyor o sarhoşluk etkileri. Sonra ufak bir yerden umut ışığı çakıyor. Mümkün olup olmadığını düşünüyorsun. “Mümkün, çünkü tıpatıp aynı kelimeler.” ve “Mümkün değil, yazmaz. Yazmış olsa hem konuşurdu zaten.” gibi düşünceler dolanıyor aklında. Gidip de en basit sorularını bile soramıyorsun. Kendini eskinizle avutup yeni bir yıla başlıyorsun sonra.

İyi seneler.