İnsanı en çok hayal kırıklığına uğratan nedir bilir misin ? Kendine verdiği sözleri tutamamak. Çünkü dersin ki ‘ben bile dediğimi yapamıyorken bunu başkalarından nasıl beklerim’ Her zaman oturdukları bankta oturuyordu. Karanlıktı. Ya da belki aydınlıktı ama her yer karanlık görünüyordu. Radyoda sessizce bir şarkı çalıyordu. Rüzgar yanındaki ağacın yapraklarını gerçekten bu kadar sesli mi sallıyordu ? Yoksa bu gürültüler içinden mi geliyordu ? Kulakları böyle uğuldarken bu şarkıyı nasıl duyabiliyordu ?

  Belki paralel evrende, başka bir zamanda mutluydu. Düşünüp rahatlamaya çalıştı. Suratına vuran rüzgarla gözlerini açtı tekrar. Onların ıslak olması pek inanılır gibi değildi. Ne zaman ağlamaya yeltense ‘ben varken ağlayamazsın’ diyerek ona engel olan vardı. Ama bu cümle geçmiş zaman kipine yenik düştüğünden beri gözleri hep ıslaktı. Oysa söz vermişti her şey aynı kalacak diye.

  Hiçbir şey aynı kalmadı. Gözler ıslandı, bankın rengini değiştirdiler, hep o civarda dolaşan kedi bir arabanın altında ezildi ve en önemlisi ‘gitmeyeceğim’ diyen gitti.
Gözlerini kapattı. Paralel evrende ve başka bir zamanda o bankta beraber oturuyor, başlarını birbirlerinin omuzlarına dayıyorlardı.