Neden Simgeyim ben

Zamanımın bir kısmında şarkılara özeniyorum. Onların cesaretli duruşuna, bu her şeyi kaldırabilir oluşlarına, güçlerine. Asla diyemeyeceğim sözleri melodiyle duymak biraz huzur, biraz iç burukluğu.Çünkü diyor ya şarkıda “Pişman olduğun zaman, zevke doyduğun zaman, huzur bulduğun zaman dönebilirsin. Ben yine burda olacağım, yaralarını saracağım, seni anlayacağım.” diye.

Düşünüyorum. Asla bu kadar affedici olamam herhalde. Yani düşünsene bi şarkıyı yazdıran duyguyu. 
Sana daha önce hissetmediğin farklı huzuru hissettiren biri var. Ve gidiyor. Hem de başkasına. Bu o kadar sevmek ki her şeyi unutup yeni bir başlangıca evet diyebilmek. 

Ben zamanımın çoğunda düşünüyorum. Bu ihtimallerin hepsini düşünüyorum. Kafamda kendi kendime konuşmalar hazırlıyorum. Tamam diyorum. Bu sefer tamam. Ama sonra kırabileceğim gerçeğini hatırlıyorum. Kırmak istemiyorum. Zaten sırf kırmamak için milyonlarca defa kırılıyorum. En iyisi dalgaya almak diyorum. Onu da bir yere kadar sürdürebiliyorum. Sonra böyle bir şarkıda içimde sakladığım her şey her yere saçılmaya başlıyor sanki. Üzülüyorum, düşünüyorum. Ama hepsini tek başıma yapıyorum. Bu bazen sıkıcı ve umut kırıcı olabiliyor. Hayata tekrar gelsem, her şeyi bu kadar net görmemek için, aptal olmak isterdim.

Ne kadar normal bunlar bilmiyorum. Sahiden olur mu böyle arada ?