Söylemek isteyip de söyleyemediğimiz şeyler varken nasıl oluyor da kendimizi “özgür” diye adlandırabiliyoruz ? Özgürlük eğer istediğini yapmaksa dünyadaki en esir insanlar sayılmaz mıyız ? Mesela onu sevdiğini söylemek yerine saçma sapan şeylerden konuşurken, yağmur yağınca sarılmak yerine şemsiyeni açarken, kendini onun için yeterli hissetmediğinde ‘sahip olduğum en iyi şey sensin’ demek varken gülümsemekle yetinirken ne kadar özgür olabiliriz ?

Harcanmış hayatlar vardır. Orman manzaralı evinin bahçesinde oturup uzaklara dalmış bir şekilde yanında olmayanı düşünen insan zengin değil, harcanmıştır. Ve harcanacak hayatlar da vardır. Sadece şu an haberleri yoktur ve büyük ihtimal özgür olduklarını düşünüyorlardır.