Ankara'da

Senle beni bağlayan daha güçlü bir şey olmalıydı, bağlaçlar yetersizdi.

‘İle’ ünsüzle biten bir sözcüğe eklendiğinde “i” sesi düşermiş, biz ise tek sesle yetinmeyip ‘ile’yi attık aramızdan. İsimlerimiz ayrı kaldı

Halbuki ben mevzu bahis sen olduğunda “ile”yı kullanmayı tercih ederdim, “sen ve ben” ayrılmaya daha müsait bir kavramdı sanki. Hiçbir işe yaramazdı yine de, bilirdim. Ayran da içmesek ayrı düşerdik elbet bir gün.

 “İle” bağlacının senle beni ayırmayacak kadar güçlü olmasını dilerdim. Sayemde epey edebi bir ayrılık oldu bizimkisi. Ben sende sen bende bir gün beni saracağını biliyorum