Doğarsın; seversin, büyürsün; seversin, seversin ve ölürsün. Bunca sevginin arasında birisi çıkar karşına, bir anda hayatının akışı değişir, hissedersin. Salakça, öylesine bir merhaba ile başlar her şey. Ama sonra bir bakarsın ki yaşadığını sandığın o sevgi duyguları, bu kişi için geçersizdir. Ona hissettiklerin sevgi değildir. Seni seviyorumun gerçek anlamını onun gözlerinde bulursun. Bazen acı çekersin, bazen mutlu olursun, bazen parmağının ona hafifçe ve yanlışlıkla dokunmasından sonsuz zevk alırsın, bazen sımsıkı sarılmak bile yeterli olmaz. Bazen onunla 1 dakika bile geçirmek için her şeyini vermeye hazırsındır, bazen peş peşe geçirdiğin 24 saatler 1 dakika kadar bile kafi gelmez. Bazen onu yeniden göreceğin için heyecanlanırsın ama hiçbir zaman ona veda etmek istemezsin, veda edemezsin. Öyle bir an gelince bakarsın gözlerine, belki dolmuştur, belki bir kaç damla düşüyordur, öpmek istersin, susturmak için gözlerini; bu kadar acı bir seni seviyorum tanımını görmek istemezsin. Sen gidersin o bakar ardından. Ölmüşsündür artık, ve yeniden doğmak için onu yeniden görmeyi beklersin.