Sırılsıklam

Bu aralar etrafımdaki insanlarla ilişkilerimde pek sorun olmaması, kimseye çok yakın durmamamdan kaynaklanıyor da olabilir. Belli bir mesafe iyi gibi oluyor bazı insanlarla.

Denize girmezsen ıslanmazsın.

Ne zaman yüzeyden gitmeye karar verdiğimi hatırlıyorum. Derinlerde olma fikri hoşuma gitmemişti. Anlıyorum.

Mesela yüzeyde hissetmeyi seviyorum. Aşk değil sevgi. Öfke değil, sadece görünce gıcık olmak ve sonra unutmak. Koşmak değil yürümek. Her zaman böyleydim, bu aralar ise değişimi insanı tehdit etme ihtimali olan bir şey olarak görüyorum sanırım. Hayatta kalma içgüdüsünün doğal sonucudur hayvanlarda, eski çağ insanlarında, bizde. Ben anladım, ben içgüdülerime dönmüşüm. Temel ihtiyaçlarımı karşılayabildiğim sürece iyi olduğumu görmüşüm.

Ne zaman “Aşk olmazsa aşk acısı da olmaz ” diye düşündüğümü hatırlıyorum.


Umursamıyormuş gibi davranıp her hareketini özenle izlediğimiz insanlar var.Oysa ki onlar istedikten sonra bizi arayabilirlerdi. Hatırımızı sual edip sorabilirdi. Öyle olmuyor elbette. Senin üzerinden yakın bir arkadaşı ile lafını geçiştiriyor sadece. Onlar için bu bile fazla.

Benim sorup soruşturacağım kimsem yok, kimseye ondan bahsetmiyorum da. Bahsedecek geçerli ne bir geçmişim ne de bir nedenim var çünkü. Yarım kalmış bir nefes sadece. Ne çıkıp havaya karışacak ne de ciğerlerimde birikecek. Geçmişi kördüğüm yaptığımda söküklerinden hep o çıkıyor.


Kışın ortasında denize girmiş gibiyim.