böylesi icab etti

İnadına yapıldığı belli olan her şey insanın üzerinde eğreti durur. Eğreti durma ihtimali olan şeyler bile olmasın dedim. O yüzden uzun bir süre sustum. Ya da az hareket ettim. Ya da “Bu sefer de konuşmayayım, bu sefer de söyleyecek lafım olmasın” dedim. Bu kez de merak etsinler. Bu kez uzaktan bakıp bir şey bulamasınlar. Bir kez de sen kendini onların gözünden görmeyi bırak dedim çünkü görmüyorlar. Kendimi göstermekten vazgeçtim. Üzüntümü dışarıdan göstermekten vazgeçtim. Mutlu olduğum zamanları sergilemekten vazgeçtim. Kendime huzurlu bir an bulduğumda bunun fotoğrafını çektim mental olarak, kendim için. Ama kimse için değil, çünkü o kıyas içine girmek istemiyorum. Kendime ayıp etmek gibi geliyor.

Sonraları bir kıyas içine girdim gibi yine ama dedim ki ben bu yarışın içinde değilim çünkü kendimi kimseye oldugumdan farklı göstermeye, hatta bu sefer kendimi göstermeye bile çalışmadım. Kendimi, görmek istemediğim insanların gözlerinden görmeyene kadar. Peki artık kendini öyle görmeyince ne olacak? Bir sayfa daha kapanacak ama öyle böyle bir kapanma değil. İçinde kızgınlığın, kırgınlığın, en ufak bir umursamanın dahi kalmadığı günler bekleyecek seni. (Peki sonra yeniden seni kıracak insanlar bulur musun? Bu konunun da icabına bak yoksa yıllar boyu aynı şeyleri yaşar durursun.)

Her şey bir yana, geçmişe takılmadan sadece bugünü düşünerek yaşayabildiğin günler. Şahane değil mi? Enerjimizin büyük bir kısmını geçmişe takılı kalan konularımızda harcıyoruz. Kendini kimseye kanıtlama ihtiyacı duymayınca kendine bir huzur temeli atıyorsun.

Tekerleme gibi yazı oldu dimi?