Bi insan ölünce ona dair her şeyin ölmesi çok büyük haksızlık. O kişi gidiyor, tamam bunu kabul etmek çok da zor değil ama o kişiyle beraber o kişinin sesi de gidiyor mesela. Onun bir daha konuşamayacak olduğunu çabucak kabulleniyorsun. Ne de olsa “Ölüler konuşamaz” ama onun sesini bir daha duymayacağını kabullenemiyorsun. İkisinin sonucu aynı olsa da sebep seni hep huzursuz ediyor. Çünkü biri çok mantıklıyken öbürü oldukça saçma.
Mesela gidenin sana bir daha sarılamayacağını biliyorsun. Bunu kabullenmek kolay çünkü "Ölüler sarılamaz" ama senin ona bir daha sarılamayacağını kabullenemiyorsun. Bunu yapmak için elinde yeterli güç olmasına rağmen bunu yapamamayı, hayatın sana imkansızları öğretmesini kabullenemiyorsun.
Bir kişiyi gömdüğün zaman onun yaptığı yemekleri, mırıldandığı şarkıları, komik bir olay karşısında birden yükselen kahkahasını, dehşet içeren haberleri görünce ağzını kapayıp bir yandan da üzülmesini, gazetesini okuyuşunu, kapıyı açışını, gözlüklerini kenara koyuşunu, kumandayı nereye koyduğunu unutuşunu, kızdığı zaman yükselen sesini, kalbini kırdıkları zaman içerleyip susuşunu da onunla birlikte gömüyorsun.
Bir de utanmadan ölüleri eşyalarıyla gömen eski Mısırlılarla dalga geçiyorsun.
No comments :
Post a Comment