insanların yanındayken genellikle daha kolay, rol yapıyorsun, birilerini inandırmaya çalışıyorsun. ama tek başına olduğunda ve kandıracak kimse kalmadığında, gerçekten ne hissettiğinle yüzleşiyorsun. zaten işte o anlarda karar veriyor insan, artık yaşanacak bir şey kalıp kalmadığına.
..
Kendi arkadaslarıma o kadar alışmışım ki social skilllerim tamamen olmuş.geçen kimseyi tanımadığım sınıfta bi kızla arkadaş olmaya çalıştım ve kendimi mal gibi kızın moralini bozup
ağzına sıçarken buldum niye böyle olduk
Muhtemelen iyi hissettiğim zamanlar da olmuştu. Gökyüzüne bakıp ne kadar çok olasılığın olduğunu düşünmüştüm ve o sonsuzluğun ortasında bile olmak istediğim tek yeri bulmuştum.
Ama bir yerlere ait olmak için umutsuzca uğraşan birine ev olamazsınız. Ve hayatında her şeyi zaten eksiksiz olan birini kendinize ev yapamazsınız. Şimdi hangi anıya tutunmaya çalışsam elimde kalıyor.
..
Konuşacak kimsem olmadığını söyleyemem. Konuşmak istediğim kimse olmadığını da. Ama bir süre sonra bu eylemin faydasızlığı üzerime gelmeye başladi. Her şeyin düzgün olması için kendi payıma düşeni yapmadım ve şimdi her şey yolunda gitsin istiyorum. İnsanın kendinden başka suçlayacak birini bulamaması çok acı oluyor. Ama en kötüsüde de bunca zaman boyunca kendimi kandırdığımı fark etmem oldu. Bu defa belki farklı olur düşüncesiyle yaptığım her şey, tam da öncekilerin aynısı oldu. Ve ben hala vazgeçmem gereken noktayı öğrenemedim.
şimdi annemi arayıp ağlasaydım, en azından mesajlarına cevap atan insanlar için ağla derdi.annem mantıklıdır çünkü. ve her mantıklı insan bilir ki mesajlarına cevap bile atmayan insanlara ağlanmaz.
bilerek ve isteyerek seni görmezden gelmeyi seçen birinden hiçbir şey umulmaz
yani sözüm size benden bir şeyler ummayın.
'bir adam' gitti bir çocuk gelsin, seninle büyüsün ve adam olsun diye
ama "bir adam" bilemedi yerinin dolamayacağını
çünkü o-
Babaydı.
No comments :
Post a Comment