Teorik olarak her şey mümkün.Teorik olarak mutsuzken mutlu da kalınabilir, kalabiliriz.Çoğumuzun teoride mutsuz kaldığını biliyorum.İnsanların “ne var biz de mutsuz oluruz” arabeskliğine gelmeyin, girmeyin o hallere gerek yok.Mutlu olmak güzel bir şeydir.Ben denedim.Mutlu olmanın sizi mutlu etmesi gerekiyor yalnız.Hissizleşmeyin.Ben hissizim.Hissiz yaşıyor hissiz ilişkiler kuruyorum.Bu insanı inanılmaz yaşlandırıyor.Hislerimi nerde bıraktığımı inanın ben de bilmiyorum.Kimde nerde ve şuan nasıl?

Demek böyleymiş diye geçiştirmek yetmiyor.Aynaya bakıp her savaştığında kendini yerinde bulamadığında güneş yeniden doğsa ne fayda.

Tercihlerimizin sonuçlarına mı katlanıyor muyuz sahiden?

Çok yorulduğum hissizleştiğim diğer bir konu insanlar. İnsanları anlamaya çalışmak, onları kırmamak ve onlara kırılmamak için sarf ettiğimiz çaba hayatın normal akışı içinde çok doğal gelse de kenara çekilip oturunca bir yük gibi görünmeye başlıyor. Üstelik bu yükünü kimseyle paylaşmak istemiyorsun. Çünkü senin nazarında sorunlarını yardım alarak çözmek her zaman bir zayıflık göstergesidir.

Otobüste her yer doluyken benim yanımın sadece boş kalması, yolculuklarda hep cam kenarını tercih etmem, kocaman bir amfide herkes yanyana otururken benim o sırada bir başıma olmam, çoğu zaman gidecek bir yer bulamamam aslında ne kadar yalnız kaldığımı bana hatırlatıyor.Ama bütün bunların hepsi tercih meselesi değil midir zaten.Yani istersem otobüste gidip birilerinin yanına oturabilir her sabah sınıfa girerken herhangi birine selam verebilir onunla vakit geçirebilir, başka şehirlerdeki arkadaşlarımı düşünmeden kaygısızca ben geldim diyerek mutlu edebilirim.Etmiyorum.Son zamanlarda en sık kullandığım iki kelime "gerek yok." İşte tüm bunların taslağında hissizleşmek yatıyor.

Mutsuz sanma beni hepinizden mutluyum.Sadece çekemiyorum bir çok şeyi.Kafam doldurmak istemiyor sizlerle yerini.

Son zamanlarda tek yapmak istediğim şey kimselerin uğramadığı bir kanyonda kocaman bir "Of" çekip her şeyi bir kenara bırakmak.Kanyonların gaz boşluklarını sesimle doldurmak istiyorum.Bunu eminim bir çoğunuz yapmak istiyordur.Yokluğa ve dünyaya ben de burdayım diye seslenmek.Sesini göğe kadar yankılamak.Kimse duymayacak elbet ama yukarda bir yerlerde seni yaratan var o belki duyar.Bu elbet bir isyan değil sadece rahatlama yöntemi.Kanyona gidelim mi? Gittikten sonra dağılırız zaten.