Son zamanlarda kendimi doğru istikamette, sağlam ve bakımlı rayların üzerinde gidip gelen bir trenin makinisti gibi hissediyorum.Uğradığım istasyonlar beni mutlu ediyor, uğramayı planladıklarım ise umutlu.Bunun en büyük faktörü aşamadığım bir takım şeyleri sabrım ve azmimle aşmış olmam.Yeniden kendimi güvende, güvenen, güvenilir bir konumda bulmaya başladım. Eskisi kadar gülüp, espri yapabiliyorum.Bu, benim artık iyileştiğimin kesin kanıtıydı.Değer veriyorum, harcanan bir emek gördüğümde onu hayranlıkla izliyorum.En basitinden artık youtube üzerinden izlemek istediğim bir şeyden önce çıkan reklamı bile atlamıyorum sonuna kadar merakla izliyorum.Sabretmeyi daha çok benimsedim.Hayata tamamen "her şey güzel olacak, şuan bile her şey bana yeteri kadar güzel" diye bakıyorum.Şükür etmekle aram son zamanlarda daha sıcak.Eskiden benden daha kötü durumda olanlar için üzülür ve onlar adına bir şeyler yapmayı planlardım, artık sadece planlamıyorum icraata da geçtim.
Uzun bir süre duraksadım.Bu bana inanın hiçbir şey katmadı.Yıllarca yerimde oturup seyirci kalmamın tek bir artısı var o da hayata daha sıkı tutunmam oldu.Hayatımız boyunca işlerimiz hiçbir zaman eksiksiz, tam olarak yolunda gitmez.Hayatı durdurup bu duruma isyan etmenin bir anlamı yok.Hayat geçiyor. Hayat geçecek.Bu süreçte ne kadar değer kazanırsam yanıma kar kalacak dedim.En önemli kazancın "hatır" olduğunu öğrendim.Kalp kırarak, birilerini hayal kırıklığına uğratarak, yarım bırakarak hiçbir yere varamayız.Her konuda durmaya, hareket etmemeye, hissetmemeye tam alışmıştım ki düzeni yeniden kurdum. İlk defa gerçekten aşırı derecede sıradan olmak istediğim zamanlarımı hatırlıyorum ve şimdi tam aksine özel biri olmak için çaba harcıyorum.Kendim için ya da bir başkası için özel olmak değil bahsettiğim, milletimiz hatta dünya adına özel bir şeyler yapmak.İnsanlığa, muhtaç olanlara en çok da cehalete bir kazanç sağlamak istiyorum artık.Kendimi başkalarına ispatlamak için yaşamaktan vazgeçtim, nerede zevk alıyorsam ve mutlu hissediyorsam oradayım.Bulunduğum yerlerin sonu hep iyiliğe çıkıyor.Bu sefer en ufak bir pürüz bile yok aldığım kararlarda.
İçimde boş kalan bir taraf hala var bu eksiklik beni öldürmüyor sadece somut bir hüzün veriyor ama kalıcı değil, onu da zamana bıraktım ve hayırlısını diledim.Bir şeyin hayırlısını dilemeyeli uzun zaman olmuştu.Bu üzüntü neyse ki tamamen bana dair.Sonucunda üzülen taraf kimse olmayacak ama bunu biliyorum.Dışarı çıkıp gücümün yettiği yere kadar koşuyorum eksikliğimi hissettiğimde, aklımı meşgul ediyorum.Eski arkadaşlarımla buluşup saatlerce gülmenin tadını çıkartıyorum.Konuşma içindeyken bir an yukarıya bakıyorum, başladığım yerden değil düşündüklerimden uzak olduğumu hissediyorum ve bu beni güvende tutuyor.Sonra yalnız kaldığımda tekrar düşünüyorum yapmak istediklerimi, ulaşmak bu kadar kolay olsa yine isteyecek miyim diye. Sanmam. Eksikliğim ulaştığım yerden çok daha farklı aslında, yolculuğun kendisi de değil, yolun sonunda hissettiklerim, yolda hissettiklerim. Şimdi yeni bir hayata başladığım için gün içinde yoruluyorum, geceleri daha rahat uyuyabilirim bu sayede. Mideme giren kramplar oluyor bazen sebebini artık eksikliğime bağlamıyorum öğlen yediklerimdendir diye geçiştiriyorum.Kurcalamıyorum artık.Elbette üzülürüm bir gün yine, ağlarım hatta, güzel şeyler bir yere kadar sürüyor ama koştum. Elimden geleni yaptım bu eksikliğim için.Belli ki, hiç inanmadığım kadercilerden olmuşum ben de birden. Şimdi elimden geleni yaptığım yerdeyim, bir farklılık hissetmiyorum şuanlık.
Bildiğim bir doğru var artık koştuğun mesafe kadar yakınsın kendine, koştuğun mesafe kadar değiştin, geriye alamayacağın kadar düşündün. İnsanlar sadece kötü anlamda değişmez, iyi değişimler de oluyor.
Benim gibi..
Kenan Doğulu yeni şarkısında ne kadar içten seslenmiş bize,
Ne yaparsan yap aşk ile yap
Ne dediğin değil nasıl dediğin olay
Açılır kapılar ardına kadar
Kalpten gülersen kalanı detay gerisi kolay
No comments :
Post a Comment