Sahiden bir şeyler var, haykırmadan anlatamam!

Zor günler geçirdim, geçiriyorum.Bu zamanlarda yaşadıklarıma paralel olarak daha sık uyuyorum.Ertesi güne uyanma işi canımı çok sıkıyor.Pek rüyalara takılan biri değilim fakat babamı gördüğüm rüyalarımın etkisinden günlerce çıkamıyorum.Gördüklerim hiç rüya gibi değiller.Uyandığımda rüyama kaldığım yerden devam ediyorum her defasında.

Bu sabah bambaşka uyandım.Günlerdir babamın fotoğrafını koyduğum beyaz bir çerçeveyle uyuyorum.Geçirmiyor hiçbir özlemi ama iyi de gelmiyor değil.Uyanalı beş saat oldu hala pek uyanmış sayılmam çünkü bu defa uyanıp onu yeniden kaybetmek istemedim.Gözümü hiç açmadan, uyanmadan rüyamı günlerce görmek istedim.Ona o kadar çok sarıldım ki en sonunda bir sebepten gözümü açtığımda onu kaybettiğim ilk gün hissettiğim duyguları yeniden yaşadım, taşıdım.Her gece sabaha çıkamayacakmışım gibi üzüntüyle uyuyup, her sabah keşke uyanmasaydım dedirten bir acıyla uyanıyorum böyle zamanlarda.Ne çok özledim oysa..

Sadece duygu odaklı acılar yaşamıyorum, bu acı o kadar büyük ki fiziksel olarak da tüm bedenimde hissediyorum.Beni çok fazla yoruyor.Oysa sürekli aynı acıyı yaşayıp kendini tüketmek biraz aptallıktır ama bu konuda değil.Yaşadığım acının haklı bir gururu var.Tamamen istisna bir durum.



Gözümü kapatıp kendimi tekrar aynı rüyayı görmek için zorluyorum.
Babam olmadan yaşayamıyorum diyemem elbette yaşıyorum ama çok sessiz yaşıyorum.
Emin olun ki ailenizin temelini oluşturan biri gidince yaşam kaliteniz bozuluyor.
Yıllar sonra onu kaybettiğim ilk defa bu kadar çok koydu.
Neyse ki Allah sabrını bir şekilde veriyor.
Keşke ömrümün 10-15 yılını babama verebilme şansım olsaydı.
Keşke seni ben yaşatabilseydim
Eğer bana bir şans verselerdi tüm nefesimi sana verirdim
43 yaşında ölmemeli bir insan, çok erken!
23. yaşımda bunun gerçeğiyle uyanmak pek adil değil.
Neyse ki zaman, seni kalbimde yaşatabilmeyi öğretti bana
Buradasın
Seni tüm kalbimle seviyorum babam.