Mutlu kalabilmek, mutlu kalabilmeyi öğrenmek için iyi olmak yetmeyebiliyor bazen.Son 3 ayımı sadece iyiye giderek yaşadım; yerimde saymadım, kötüye doğru gerilemedim, hep iyi kaldım.Fakat denize doğru yönümü doğrultup, durup bir düşündüğümde neden uzaklara dalıp içimi hüzün kapladığını bilmiyorum.Her gece bozuk plak gibi sürekli geçmişi çalıyorum aynı sahilde.Gelecek adına umutluyum ama hayal kurmuyorum.

 Sana şuan minik bir adadan yazıyorum, sağımda daha büyüğü var,solumda biraz daha büyüğü tam karşımda Sakız Adası.Mutsuz sanma beni buralarda insanın içi huzur doluyor ister istemez ama mutlu da değilim eksik kalan bir kaç yanım var, biyolojik olarak beni sorarsan oldukça sağlıklıyım, kafam tamamiyle dinlenmiş durumda.3-11 yaş grubu çocuklarla günüm çoğu zaman dolu dolu geçiyor.Bilirsin beni çocuklara bayılırım yeni nesil bizden epey farklı bir şekilde yetişmiş durumda görsen hepsi zehir gibi her şey hakkında bir fikire sahipler.Bu yaşadığım dingin günlerimde sevmeyi unutmuş bulunuyorum bu henüz beni olumlu ya da olumsuz olarak etkilemedi.Gönül gözüm bir kaç haftalığına birine kaymıştı öyle bir şey olacağından değil ama günlük telaşlara girmek için ideal biriydi doğrusu.En azından her sabah aynaya bakmak için bir sebebim oluyordu.Onu gördüğüm zaman kalbimde bir ritim artışı olduğunu asla reddedemem.Ama sen beni bilirsin beceremedim beynimin içinde yaşayan aşiret onu da tanımama engel olmuştu her zaman ki gibi.Bir kaç gündür görüş alanımın dışındaydı göremiyordum onu, bu sabah artık bir gerçeğe aydım ve gitmiş olduğunu kendime kabul ettirdim.İsabet oldu elbet zaten artık yeni birini tanımaya, sevmeye glikoz yakacak halde değildim ama insan bazen paylaşmak istiyor,tek nefeste koca bir ömrünü hiç bilmediği birine anlatmak istiyor.Onda süzülen sakinlik de bütün bunları birlikte yaşayabilmemiz için biçilmiş bir kaftandı.Geçmişten neyse ki bol bol tecrübelerim var bunu da atlatırım bir kaç güne, "insanlar gider, sevme.."