Bilmiyorum sebebi neydi ama bugüne kadar her şeyi kendi başıma yaptım, yapamadığım zamanlarım da oldu yine de çabaladım ve farkettim ki hiçbir şeyi yapamamışım, çabaladığım ne varsa, üstesinden gelmeye halletmeye çalıştıkca ne yazık ki hiç başaramamışım.Çok başarılı olduğumu zannettiğim dünlerim, bugünümün başarısızlığıymış meğerse..
Yüksek eşikte düzenli ve planlı bir insanım.Çünkü düzen demek kararlılıktır.Hayatım boyunca her şeyi düzenledim, düzene koydum.Ders çalışmaya başlamadan önce bile masamı, dolabımı düzenlerim, düzenli olmasına rağmen sırf içime öyle siniyor diye.Hayat serüvenimde de işleri yoluna koydum, ortalığı toparladım, notlarımı düzenledim, ne zamandır yapmayı ertelediğim işlere en azından adım attım, duruldum.Aklımdan geçen sözler ve kalbimden geçen sesler paralel gitmeye başladı.Bu benim düzenimin en altın kuralı oldu.
Durup düşündüm ve bir karara vardım nihayetinde.Ben konuştuğum kadar değilmişim, burda yazdığım kadar güçlü biri değilmişim.
Sadece güçlü gibi görünebilmeyi başarmışım.
Kalbimin en ufak bir çıt sesini hissettiğimde orada aylarca takılı kalıyormuşum.Size tavsiye verirken aslında ne yapacağını, ne düşüneceğini bilememe halini en çok ben yaşıyormuşum. Oysa görmezden gelip hayatı hep akışına bırakıyordum.Öyle zannetmişim, o akışına bıraktığım sularda hep su yutmuşum.Şimdi boğuluyorum.
Her defasında kalbimi aralamak istediğimde kapının önünde bekleyen kişiyi, kapı eşiğinde bırakabilmişken ilk defa kalbimin her hücremde, tüm bedenimde attığını hissettim. Bütün organlarıma ve duyularıma sıkı sıkı tembih etmeme rağmen kalbim hükmetmek istediği her yeri yırtıp geçmek ister gibi.Kalbimin bu hırçınlığı beni zaman zaman öyle yıpratıyor ki söz geçirememekten yorgun düşüp günlerce sadece ağlayıp uyuyorum.
Biri ile diyalog halindeyken bi önce söylediğim cümlemi unutmaya başladım, zamanında bana yapılan tüm kötülükleri unuttum.Başımın üstünde bulutlanan her şeyi unuttum ama unutmak o kadar güzel değilmiş..Unuttuğum kadar unutuldum.Dokunup elimi çektiğim, vurup kaçtığım ama içimden hadi beni tut, hadi beni gör diye çıldırdığım kim varsa tam aksini yaptı. Dalgaların üzerine giden biri değilim, hiçbir zaman olmadım da.Hep olduğum yerde bekleyip dalgaların suratıma kaya gibi çarptığı o donukluk hissini yaşadım ben.Kırmayı değil, kırılmayı; kaybetmeyi değil kaybolmayı tercih ettim.Sessizliğin de bir kırıcılık olduğunu yeni öğrendim.
Her şey yabancı bana, yeni doğmuş ve sürekli etrafımdaki durum hallerini çözmeye çalışan bebekler gibiyim.Şaşkın, boş bakışlı..Bir farkla meraksız.Duygusuz biri olmam ya da duygusuz biri gibi davranmam tüm merak duygumu çürüttü..Seni de diğer her şey gibi merak etmediğim için, üzerine düşüp seni çözmeye tanımaya çalışmadığım için önce kalbimden sonrasında senden özür dilerim.Unutup, unutuldum belki ama istediğimde kalbim bütün bedenime hükmedip her şeyi bana hatırlatıyor.Dün yine her şeyi hatırladım.Seni uzun zaman sonra uzaktan canlı canlı görünce bende hala canlı kalan neresi varsa hatırladım.Her cümleyi, her mimiği, her hareketi, her günü, her söylenen lafı, daha doğrusu yazılan her kelimeyi.Ikimizin arasında söylenecek çok fazla söz yok çünkü bizim bir yaşanmışlığımız yok.Beni cezbeden tarafı hep bu oldu zaten.Ben sıradan bir aşk filmi senaryosu yazmıyorum hiçbir zaman.Hep iki uzak insanın yaşayamadığı şeyleri kaleme alıyorum.
Birinden kendini uzak tutmak başarı değil başarısızlıkmış.
Kalbimi her defasında yanlış insanlara açtım bunun bana yaşattığı neticeler umrumda değil, ben yaşanamayan, yaşanamayacak şeyleri seviyorum.Bu da benim yalnız yaşayıp, yalnız ölünce mezar taşıma yazılacak tek gerçeğim.
Seninle konuşurken sanki ağzına kadar dolu bir bardak suyu dökmeden misafire taşıyıp ikram edecekmiş gibi özenli ve dikkatli davrandım hep.Yine en sevdiğim yanlışlarımdan biri de bu oldu.Saklı, gizli ve en çok da özenli olan hiçbir şey istenilen sonucu vermiyor işte.Sende olduğu gibi.
Ben kafamda bizi defalarca yaşadım.Ben bizi yaşarken senin bu durumumuzdan hiç haberin olmadı.Çünkü ben seni, olması gerektiği gibi sevemedim.
Boşver bu dünyada beni en çok üzen sen değilsin ama kurduğum hayallerde beni en çok sen sevdin.Aşk hayatımın jübilesini seninle yaşadım ben.Karşılaşmada kazanan yok sadece.
Nasıl sonuca bağlarım ve size anlatmak istediğim şeyleri ifade edebilirim bilmiyorum ama bu uzun yazının asıl amacı;
hep yanlış kişileri sevip, yanlış kişiler tarafından sevilmek.
No comments :
Post a Comment