Geriye Kalan

IS THIS THE END?

Sebepsizce severek dinlediğim bazı şarkıların bir an gelip hayatımın merkezi olacağını hiç düşünmemiştim.

Ben hiç onun içinde kalmayacak mıyım, bir şarkımızı duyunca mesela, hatırlamayacak mı beni?

Benimle gittiği mekanlara başka biriyle gittiğinde (kaçınmayacak mı gitmekten oralara) bi’ garip olmayacak mı içi, bir yerde benim kokuma benzer bir koku duymayacak mı, gözleri dolar gibi olmayacak mı?

Sevgilisinin ellerinden tutup “Ama O’nun elleri daha güzeldi” demeyecek mi, yoksa bir kızın ellerinden daha güzel şeyleri olduğunu kabul edip bu durumu geçiştirecek mi. 

Ben artık “O” olmayacak mıyım onun için?

O da mı benim gibi tepkisiz kalacak sevgilim olduğunu duyduğunda bir gün, bir yerde? Birbirimize lafın gelişi değil de “sahici” mutluluklar dileyebileceğimiz bir yerde mi kalacağız?

Sırf ben seviyorum diye en sevdiğim radyo programını sevmeye çalışmayacak mı, en sevdiği dizinin adını duyunca hala onu hatırlıyorken ben. Adımı duyunca bir gün herhangi birinden, buruk bir gülümseme olmayacak mı dudağının kenarında.

Beni aklının bir köşesinde, kalbinin bir parçasında, hayatının bir tarafında, rüyalarının sağ üst merkezinde tutmayacak mı artık?

Başkalarını sevse dahi ben ‘ayrı’ olmayacak mıyım?

 Bana egoist demeyin. 

Ama ben onun hiç unutamayacağı, başkalarını da benimle seveceği o kişi olmayacak mıyım? 

Öylece geçip gitmiş mi olacağım yani?

O zaman biz bunca şeyi boşuna mı yaşadık?

Başkalarının içinde yaşamaya devam etme isteği olsa olsa bir çeşit ölümsüzlük arzusuydu..

Ölüceksin gibi geliyor. Ama sonra bir bakıyorsun yaşayabiliyormuşsun.

Olmayınca olduramıyorsun.

Onsuz gülmek zor diyorsun.
Sonra arkadaşlarının yanında manzarayı dondurup bakıyorsun kendine: Gülüyorsun

Kurduğun planlardan çıkartıyorsun onu önce. “onsuz ne yaparım” desen de kendine yapacak yeni şeyler buluyorsun.

Onun başkalarıyla olması canımı acıtıyor. Ama en nihayetinde aklımdan silmeyi başaracağım(!) Bunu başardığımda artık eve koşa koşa gelip onu kolaçan etmediğimde..Rahatlayacağım. Önce ona ulaşamamak koyacak. Sonra gözlerim artık onu aramayacak.

“O bile….” diye başlayıp kurduğum tüm cümlelerden vazgeçeceğim sonra. Bile bağlacını kullanmayacağım Onun için.”O bile gitti” değil, “O gitti” çünkü

Ben yine kapı eşiğinde kaldım. Peşinden gitsem sokakta kalırım. içeri girsem gözüm arkada ha bir de içimde ukte kalır HAZMEDEMEM.

Fotoğraflarından sonra numarasını da sileceğim hayır tabikide ezberimde değil(!)

Kızmayacağım bir süre sonra Ona. Beni terk etmesini bile hazmedebileceğim. Belki uzun zaman sonra, ama başaracağım.Çünkü o artık benim tanıdığım -mükemmel adam- değil. O artık diğerleri gibi. Öyle görünmeye çalışıyorsa bile işimi kolaylaştırıyor.

Düşündüm de ben ona ömrümün sonuna kadar kırgın ve kızgın kalacağım.
Çünkü dünyada onun yerini alabilecek kimse yok

Sustuğumun farkına varacaksa elbette ben kendimi susmak için zorlayabilirim.
Bu kez diğer seferlerde olduğu gibi olmayacak ama
Geride kalan olarak, yoluna bakmaya çalışan birinin ardından asla seslenmeyeceğim.
ve ne olacak biliyor musun?
sessizliğin içinde kaybolup gideceğiz
en derine
en uzağa..

çünkü bu son dalışımızda ya hep ya hiçtik.