080708

Öncelikle merhaba 13 temmuz, ayın sekizini sakince atlattım. Hayatın gelgitlerinde yaşamaktayken akışı, acımı ne hafifletti ne unutturdu sadece ben üstünü örttüm. Bu yazı sana . Sadece sana özel. Artık Temmuz ayı geldiğinde kaçıyorum en sevdiğim mevsimden.. Çünkü yaz hep iyi başlardı eskiden. Bu yılda kötü başladı. Yeni bir yaşla yine bir eksikle…

İnsan yaşıyla değilde yaşadıklarıyla büyüyormuş. 16-17 yaşında bırak gün için, yarın için sözler verdiğinde tutamıyormuş haliyle. Sonunda kayıpları oluyormuş. Çok büyük kayıpları …

Şimdi sen. Çok sevdiğim yaz sadece “sana” özel benim hayatımda.
İnsan bir şeyler kaybettikçe anlıyor, kıymet biliyor geçte olsa . Yaşadığı her yıl yeni yaşını daha bir bilinçle karşılıyor .20 yaş çok şey demek kağıt üzerinde . Ama bana sorarsan 15 daha önemli. Çünkü tam olarak büyümeden önceki son yaşın , son şansın . Ya şansını kullanıp istediğin gibi yaşıyorsun. Yada şansını kaybedip kendi şansını yaratmak için yaşamaya başlıyorsun. Şans yüzüne gülene kadar çok bekleyebiliyorsun.

Bu yüzden doğum günümde bana nice yaşlara dediklerinde  bi duraksıyorum. Yaş istemiyorum ki ben. Mutluluk almak aynı şekilde mutluluk vermek istiyorum. Sevgi istiyorum . Seni istiyorum. Çok sevenim olmasın tamamda sevenim çok sevsin istiyorum.

İyiki doğmuşssun, iyiki varsınları seviyorum. Birileri için keşkeden çok iyiki olmanın bende yarattığı

 huzuru anlatamam herhalde burada.

Sahte samimiyetten uzak durmak istediğimden benim için sadece özel olan kişilerin doğum gününü kutluyorum. Ama bazılarının ki kalıyor göğsümde. Ne dilimden çıkıyor ne kalemimden . Birde bazıları var ki; senin gibi bazıları ,buraya dökülüyor işte.

 Ne diyebilirim ki daha fazla ben mutluyum .Her an yanımda olduğunu bana hissettiriyorsun. Bir işi beceremediğimde gökyüzünden güldüğünü duyar gibiyim..Eğlenirdik seninle biz. Hayatımı yaşamaya karar verdim. Yine bir 8 temmuzda bırak yanında olmayı aynı ülkede bile olamıyoruz . Düşünüyorumda seninle çok mutlu olduğum zamanlar oldu ama bir o kadar mutsuzluğumda.(Aslında mutsuz anlarım daha çok hatırımda) Seni yok yere üzdüğüm, telefonda gereksiz şeyler için ağladım dinledin kalkıp geldin.. Yine senin sayende mutluyum şuan. Seninle büyüdüm . Sanırım sende benimle. Beni ilk sarışında ki o biraz gergin dünyanın en tatlı karesi hep gözümün önünde.. İlkler sonlar yaşandı. Yarım kalan yaşanmışlıklarımız var . Dön diye isyan ediyorum çoğu zaman..Ama ne büyük bir felaket ne en büyük huzur şuan seni bana getirebilir. Bugün yine içtenlikle söyleyebiliyorum . İyi ki doğmuşsun, keşke keşke binlerce kez keşke ölmek için doğmasak. 
Bunu okumayacak olmanın sonsuz huzuruyla yazabiliyorum. Çünkü sana 2 cümleden fazlasını yazamayacagım. Sen eğer ki beni görebiliyorsan, lütfen eski günlerdeki gibi tut elimden yol göster
ben önce Allaha sonra sana emanetim.

Korkuyorum.

Bir kaç hafta oldu, sadece bir kaç hafta. Ve ben bir kaç haftadır bu şehirde, kendi başıma ne yapacağımı ve zamanı nasıl akıtacağımı düşünerek dolaşıyorum. Mutsuz değilim. Suratımı asmıyor, somurtmuyor ya da ağlamıyorum. Sana söz verdiğim gibi her şey Geri dönmek mi ? Hayır. Burada kalmak, bu güzel şehirde yaşamak istiyorum. Sadece özlüyorum, hepsi bu. Rehberimde acil aramalarda kayıtlı -Babiiiii!!! kişisini, seni..
Acıtıyor çok, beklendiği kadar ağır gelmiyor artık. Bağışıklık kazandım. Yanına gelene kadarda özlemeye devam edeceğim..

Şimdi sen de kalk ayağa. Hadi, inatlaşma yine. Önce o akan göz yaşlarını sil. Sonra da kendine güçlü olacağına dair söz ver. Aynanın karşısına geç simdi, bugüne kadar başından gelip geçenleri düşün. Geçtiler değil mi ? Dik dur..