Sen karar vermediğin zaman, diğerleri ya da hayatın toplamı senin yerine karar veriyor

Pencerenin açıldığı tarafta kalmak,

Perdenin arkasında gizli kalmak,

İçine atmak, olanlara sadece seyirci kalabilmek..

Sor bana canını bugüne kadar en çok ne acıttı diye,

Ben hep pencerinin arkasında kalandım..

Bazen camı açıp bağırmak istedim, bazen o camdan kendimi atmak istedim. Sonunda yapmak istediğim her şey boğazımda düğümlendi, elim o pencerinin kolunu çevirmeye ilişmedi

Sustum..

Kimseye ihtiyacım yok benim, olmamalı da. Çünkü eğer tek başıma bütün bu her şeyin üstesinden gelirsem hiçbir zaman bir başkasına ihtiyaç duymayacağım.

Yolculuklardan, valiz hazırlamalardan, sürekli oradan oraya taşınmaktan nefret ediyorum. Köksüz hissediyorum. Hiç evim yokmuş ve hiçbir yere ait değilmişim gibi hissediyorum. Oysa doğduğumda bir göbek bağım vardı. Onu özlüyorum. Ben üçüncü kişilere perde arkasından bakarken, o beni koridordan buğulu gözlerle izleyip kahroluyordu, biliyorum bir tek ben..

 Ben duvar kenarında yerde oturuyordum. Hiç beklemediğim anda yanıma geldi. Yanıma doğru yürüdü. Bana elini uzattı. Yukarı doğru baktım “Geçti mi Simge?"

Yüzünde bir gülümseme vardı, nasıl derler mahçup mu mahzun mu. Bir türlü doğru kullanamıyorum bu tarz kelimeleri. Ama iyi oldu. Cevap vermedim. Uyandım..

göz yaşlarımız bulutlara düşsün.