"Bende gizli olduğunu sezenler olmuş "

Sana ulaştım sanıyorum ama fark ediyorum ki yaklaşamamışım bile. Ne çok özledim oysa. Bazen yakınında bile değilim, dokunamıyorum, iyi gelmiyorum. Bazense kendin geliyorsun, ben tam yokluğuna alışıyorken, böyle bir şey mümkünse eğer. Yoruluyorum, pes ediyorum, ağlıyorum. Sonra yine senin için üzülürken buluyorum kendimi. Seni sevmek hiç kolay değil ama, senin olmadığın bir ben düşünmek en zoru gibi bazen. Tam olarak bu yüzden bizden vazgeçemiyorum işte, sen olmadığın zaman kendimi sevemiyorum.işin gerçeği sen hiç benim olmadın

seninle ben hiç -biz olmadık..

"Bende gizli olduğunu sezenler olmuş "

Gülüp eğlenmek değilmiş mutlu olmak. Gezip tozmak değilmiş. Özgür olmak değilmiş. Kalabalıklar değilmiş. Yalnız kalmamak değilmiş mutlu olmak. Istediğin bir şehirde olmak, kolayca yaşamak değilmiş.
Şehirler anlamsız kaldırımlardan yürüyen sen, yollardan geçen senin araban olmayınca..

Aşk değilmiş mutlu olmak. Para değilmiş.

Mutlu olmak birlikte olmakmış. Yanında yalnızca O’nun olduğunu bilmekmiş. Bir göz odanın içinde dönüp durmakmış bazen mutlu olmak. Bazen bütün gün evin içinde oturmakmış. Bazen gecenin bir yarısı apartman köşelerinde ağlamakmış. Okulu kırıp sokaklarda boş boş yürümekmiş mutlu olmak. Bazen haykırarak ağlarken “gel” diyebilmekmiş. O’nun hiç düşünmeden yanına koşmasıymış mutlu olmak. Birlikte ağlamakmış. Kendinden belki de otuz yaş büyük bir kadınla dertleşmekmiş bazen. Annenin sırtını sıvazlamakmış. Gün saymakmış mutlu olmak. Isyan etmekmiş bazen. Gülmeyi unutmakmış kimi zaman, kimi zaman uykularınının kaçmasıymış.

Mutlu olmak bazen bilmemekmiş. Onunu görememekmiş. Çaresizlikmiş bazen de.

Her şeyi yaşamakmış mutlu olmak. Atlatabilmekmii.

Mutlu olmak zormuş. Mutlu olmak, mutsuz olduğunu sanmakmış meğer. Mutsuz olmakmış belki de.

Mutlu olmak, Onlarla olmakmış..

Dost olmakmış mutlu olmak, sonsuza kadar dost olmak.

Dışarı çık gücünün yettiği yere kadar koş, meşgul et aklını. Bak tekrar yukarıya, başladığın yerden değil düşündüklerinden bu kadar uzaksın işte. Şimdi tekrar düşün yapmak istediklerini, ulaşmak bu kadar kolay olsa yine isteyecek misin? Sanmam. Olay ulaştığın yerden çok daha farklı aslında, yolculuğun kendisi de değil, yolun sonunda hissettiklerin, yolda hissettiklerin. Şimdi yorgunsun, geceleri daha rahat uyuyabilirsin belki. Miden bulanıyor birazcık, öğlen yediklerinden olsa gerek. Üzülürsün yine, ağlarsın hatta, ama koştun. Elinden geleni yaptın sen onun için. Vazgeç diye degil, mutlu ol diye de, çünkü onun mutluluğunu kendininki sanacak kadar uzaklaşmışsın hayattan. Bırakmışsın belli ki, hiç inanmadığın kadercilerden olmuşsun. İnsanların kolay diye burun kıvırdıkları en çok istediklerinse, bir yanlışlık olduğunu anlayamayacak kadar bıkmışsın farklı olmaktan. Oysa kimse için değişmemen gerektiğini bilecek kadar büyüksün, ağlamayacak kadar da gururlu. Onunla alakası da yok hiçbir şeyin, sen kendin abartıyorsun. Hem sevmeyi hem sevilmeyi. Şimdi elinden geleni yaptığın yerdesin, bir farklılık hissetmiyorsun. Sadece biliyorsun, koştuğun mesafe kadar yakınsın kendine, koştuğun mesafe kadar değiştin, geriye alamayacağın kadar düşündün. 

Bugün eve gitme, gitmek için çok erken, onun içinse çok geç artık.