Babalar Ölür

Twitter da öylesine anasayfada geziniyordum öyle başkalarının ne yazdığına paylaştığına pek dikkat etmem.Fotografta bahsi geçen diziyi de izlemiyorum.Karakterler kimdi, kim neden ölmüştü bilmiyorum.Ama sağ alt köşede ki kare sizde bilirsiniz ki haliyle dikkatimi çekti."Insanın babası ölür mü ya?"

Evet, ölür.

Bazen sen içinde öldürürsün

Bazen kendi kaderiyle ölür

Bazense senin babanı öldürürler..

Cevabı olmayan soru.Ama teorik olarak babalar ölür.Öyle olsa bile bir an olsun yalnız bırakmaz seni. Hatta yaşlandıkça ona benzersin. Aynada onu görürsün artık her baktığında.Yaşlandığına sevinirsin.Kendine hep iyi ve güçlü olduğunu hatırlatırsın.Başkaları tek başına kendini büyüttüğün için seninle gurur duyar.Bunu her fırsatta dile getirirler.Ama inanın babası ölenler için hayatta artık pek iyi bir şey olmaz.O kapı her akşam çalmaz.Sofrada artık bir tabak eksiktir.Evde maç izlenmez,spor haberleri atlanır annenin istediği diziye geçilir.Haftasonları alışverişe gitmezsiniz.Günlük alışveriş yapar,bir önceki günün yemeğini de yiyebilirsiniz.Eve Fanatik gazetesi girmez olur.Annenizin bakım kremlerini el kremi zanneden bir baba yoktur artık o evde.Gece uyurken kapıyı kilitlediğini iki kez düşünürsün.Üniversite okuyorsan paran bittiğinde arayacak kimsen yoktur.Aşık olduğunda dertleşecek sana akıl verecek bir çınar ağacın yoktur artık senin.Sen tek başınasındır.Hatalar yapar ve onlarla büyürsün arkanı toparlayacak bir baban yoksa herkesden bir adım daha öndesindir.Hasta olduğunda seni kucağına alıp götürecek kimsen yoktur.Zoraki adımlarla yürüye yürüye bir başına gidersin.En kötüsüde annendir.Bir başına kalmıştır.Uyku hapları, yalan dolan gülümsemelerle hayatta kalma çabaları gösterir.Ortağını kaybetmiştir o.Bundan daha kötü ne olabilir ki..

Bir gün seninde baban giderse,

 Zor seyler gelecek başına. 18 de olsan 48 de, çok zor günler gelecek. Bazı geceler bitmeyecek mesela,  güneş sabahı sana getirmeyecek. Gün, aydın olmayacak bazen. Yıldızlar tutacak seni, kimi zaman içlerine bile çekecekler.Hele bir de mevsimlerden kışsa yıldızlar bile göstermeyecekler kendilerini. Sevdiklerin uzaklaşacak senden. Güvendiklerin kaçacaklar. Seni artık “sen” olduğun için sevmediklerini göreceksin. Sesin çıkmayacak ama, içinde hissedeceksin. Bazen çığlıklar atmak isteyeceksin, bitsin artık diye. Atamayacaksın. Ne çığlık atabileceksin, ne de içine atacaksın. Yutkunmaya çalıştıkların bir balgam gibi takılacak boğazına. Hatta bazen yemek bile yiyemeyeceksin. Zehir olacak günlerin. Ayların belki de. çok zor anlar yaşamak zorunda kalacaksın. Kimi zaman yakınlarını, bazen sahip olduklarını, fakat en cok kendini kaybedeceksin. Tek başınalığı anlayacaksın. Seni dinleyenler olacak, ama asla sesini duymayacaklar. Duyuramadığından değil, istemediklerinden duymayacaklar seni. İhtiyaçtandır, sen anlatacaksın yine de. Onlar sana anladıklarını söyleyecekler. Arkalarını dönüp gittiklerinde akıllarına bile gelmeyeceksin ama. Rol yapacaksın herkese, tıpkı onların sana yaptığı gibi. Öyle akıp gidecek zaman.

ve en kötüsü de ne biliyor musun, o kapı hiç çalmayacak..