Little Me

Gitmesi için kovmam gerekecek kadar beni önemseyen insanları bile kendimden uzaklaştırmayı başardım. Şu an çok mutlu ve her şeyden memnun olmam gerekiyordu, hiç de öyle hissetmiyorum. Telefonumu elime alıyorum ve konuşmayı en çok istediğim insanın aslında benimle hiç konuşmak istemediğini hatırlıyorum. Elimi bir kitaba atıyorum ve beni çok üzecek mektuplar buluyorum. Müziğe eşlik etmek her bir sorunun kafamda daha çok yer etmesine yol açıyor sanki. Yapılacak binlerce iş var, yapmam gereken ve yapabileceğim tonlarca şey var ama ben yerimden kalkamıyorum. Uyumayı istiyorum ama hemen ertesi güne uyanma işi canımı çok sıkıyor. Tam aradayım, neyin ne olduğunu ve ne hissettiğimi artık anlamam gereken yerdeyim. Garip bir ruh hali aslında. Asıl istediğim şeyi yavaş yavaş, farkında olarak kendim bitirdim, geriye bir şey kalmamış olması normal. 

“Çünkü üstünden çok şey değişti, değil mi. 

Olabilecek en iyi yerdeyim ve daha fazla zorlamanın bir mantığı yok.”