Bir arkadaşa kağıt kalem verecektim.

bugüne kadar bu sayfalarda hep ben karaladım

ben yazarken bana en büyük destek olan hep O' oldu

Ben sadece bir mühendis adayıyım her yaz tatilinden feragat edip yaz okuluna kalan

O ise sadece bir doktor adayı düzenli çalışkan empati kurabilen

güzel bir insan

Sonra çok zaman geçti ben yazdım o da yazdı

Yazdıklarını sadece benimle paylaştı

Emin olun buna ben sebep olduysam bu paha biçilemez bir mutluluk oldu benim için

hep beni dinleyecek değilsiniz ya şimdi bir de ona kulak verin..

"Her erkek çocuk yaşayabilmek için babasını öldürmek ister. Babasını öldürmek ve annesinin tek sahibi olmak
Ergenlikte babasıyla tartışır annesiyle paylaşır annesine babasını kötüler. Babanın karşılığı olan sıfat "o herif" tir annenin karşılığı bi tanem. Aylar sonra eve dönünce tekrar tekrar sarılıp öpülen annedir ilk aşk son aşk gerçek aşk annedir. Baba daimi rakip, bir gün baba olmayacakmış gibi ilerde saf değiştirmeyecekmiş gibi daimi düşman...
Kadın, yazmaya başladığında annedir artık. Kelimelerin annesi... Kız kardeştir biraz, babasının kızı annesinin yansımasıdır. Bir eli hamur kokar, diğer elinde iğne iplik, üzerinde çamaşır suyu lekeli bir pijama, aklında ütülenecek kıyafetler, yüzünde kırışıklıklara iyi gelen bir maske, aklında hayal kırıklıkları, omzunda dünyanın yükü...
Bir kadın yazmaya başladığında başladığında evcilik oynar hayali arkadaşıyla, düşlerinde bitmeyen pamuk şekeri..
Bir kadın yazar, hayali tüllerden gelinlik diken kız çocuğudur, kelimelerin sihirli dünyasında..
Bir kadın yazar, bir dünya yaratır sil baştan. Gökyüzüne buluttan perde diker, düz olsun diye, çimlerden halılar sere yerlere, camları siler aydınlık görünsün diye gelecek.."

Ismail Erencan Aydemir