Uyuşmadığımızı kabul edemediğimiz, başından bırakmadığımız, onun yerine düşüne düşüne kendimizi yıpratmamıza sebep olan insanlar. Olsun, sizlerden de bir şeyler öğrendik. En nihayetinde, hayatın kıymetini. Sizden değil elbet tam olarak, o düşünce sarmalından ve sonrasında düzlüğe çıkmamızdan. Peki sizin yanınıza yenileri eklenir mi? Sanırım gün içinde üzecek şeyler olsa da, eğer geçecekse zorlanmanın, alışmanın ve kabullenmenin sanıldığı kadar dayanılmaz duygular olmadığını öğrendik. Bilmem bu o zamanları hafife almak mı oluyor? Ama artık “ne olacak bu durum, elimden kaçıyor gidiyor bu kazandığımız” diye düşünmeyiz, “olmadıysa demek ki” deriz ve kendimizi yıpratmayız be. Bence yeni insanlarla tanışmak şart. Boş ver.Ama her zaman en önemli getirinin aile olduğunu unutmamak gerek. Sevda gelip geçer, dostluklar kalbinizi delip geçer fakat aile hep hayatınızın merkezinde kalır.Bayram olunca bunu anladım.Hepsi yanımdaydılar ve kalbim bir kere bile başımdan geçenlere acımadı.Aklımdan geçenleri karşıma koymayı erteledim çünkü ailem vardı karşımda.Bana destek olan.Suratım düştüğünde "hayırdır" diyen bir aile.Belki eksik bir aile ama olsun..

Kendini biraz rahat bırak, diyorum kendime. Güzel günler bizim olsun sonra. Güzel sabahlar. İşlerimiz güçlerimiz rast gitsin diyorum hep.. Dua ediyorum. Bakışlarım yine bildiğim gibi olsun dünyaya. Yorulsak bile, bizi her zaman mutlu eden, deşarj olmamızı sağlayan şeyler işe yarasın. Ferahlayalım mesela. İyiye gidelim. Çaba sarf ederiz o zaman. Sakin olmak en büyük hakkımız değil mi? Huzurla yaşadığımız sıradan günler… Kitabımı okuyup dizimi izleyip sevdiğim insanlarla vakit geçirerek mutlu olduğum zamanlar… Biliyorum, insanın içinden kendine destek olması lazım. Mutsuz olduğunu kabullenmek ve iyiye gideceğine inanmak..

Üstelik aydınlığımız da arttı bu ara. İşlerimiz yoluna girer. Bildiğim hayatı özledim

yine de inanma sonsuz aşka..