Üç Yanlış

Uzakta olanların iyi olduğu düşüncesinden çıkıyor bütün yanılgıların. En son gördüğümde iyiydi, bir daha görmedim, iyi kalmış olmalı, diye düşündüğünden. O yüzdendir ki insanlara nasılsın diye sormak aklına gelmiyor, onlar hakkında kötü bir haber alana kadar. Halbuki bu böyle olmamalı. Sonra çok pişman oluyorsun çünkü, nasıl daha önce haberim olmadı diye. Sen böyle birisin ve bu senin birinci yanlışın.
Üstünden zaman geçtikçe unutacaksın, hafifleyecek bir şeyler sanıyorsun. O yüzden üstünden zaman geçene kadar olay olmamış gibi düşünmeye zorluyorsun kendini ki, tekrar karşılaştığında zihninde o sorunla, buna üzülemem ki üstünden zaman geçti diyebilesin. Zamanın geçirdiği tek iz; suratındaki sabahtan kalan yastık izi. Bunu unutuyorsun, daha fazlasını umut ediyorsun. Bu senin ikinci yanlışın.
Kimseye içini açmayıp her şeyi kendine dert ediyorsun. Tamam her konu zaten anlatılmaz ama sen biraz daha kapalı kutu olma yoluna gidiyorsun. Buna rağmen insanlara surat asamayacağın düşüncesiyle, kendi kendine kaldığına bile içindeki acıyı yok saymaya çalışıyorsun. Olduğun kişiden, üstüne binen üzüntüden, yorgunluğundan ve halsizliğinden utanıyorsun. Bu senin en büyük yanlışın.