Dağ

En yükseğe!

Güçlü olduğundan dolayı değil hiç gücün kalmadığı için kalan son kuvvetinle zirveye

Ben dibi çok gördüm, sadece suyun içindeyken güzeldi.

Kanatlarım yok tırnaklarım kanayıp morarana kadar tırmanmak istiyorum.

Bir konuda ne kadar çok emek verirsen can kırıklıkların o kadar artıyor.Yükselt beni Allah'ım!

Onlarla aynı eş yükseltide bulunmanın bana acıdan başka artısı yok.Ben hayata dair ne varsa gözden çıkarıyorum sen de beni gönüllerden; gözlerden en uzağa at.

Vazgeçmenin, başarısızlığımın, kaybetmemin yükünü değil hafifliğini taşıyorum artık.

Dün bir arkadaşım bana mutlu ve güçlü olduğumu söyledi.Ona verebileceğim tek cevap; 

"Ben en son mutlu olduğumda dokuz yaşındaydım; televizyonda şahane pazar vardı banyodan çıkmıştım annem saçlarımı tarıyor, babam ödevlerimi yapıyordu."

Ona o an bunu söylemek geldi içimden sırf kendini daha iyi hissetsin diye.Bilmiyor, ben hiç mutlu olmadım.

eğlendim, güldüm, güldürdüm, koştum, atladım, dans ettim, kazandım, sevindim fakat hiçbiri içinde mutluluk barındırmadı.

Çünkü ben bir şeyden kazanıyorken aynı zamanda çok büyük kaybettim.

Bana hediye edilen mutlulukların hepsini gözyaşlarımla boşa tükettim.

Hayat bana kış mevsiminde bütün gerçekleri silkelenmiş halıdan uçan tozlar gibi yüzüme yüzüme vuruyor, ciğerlerimi dolduruyor.Hayat bana her kış bunu yapıyor.

Ardından kışı ağır yaralı atlatıp baharı bitkisel hayatta geçiriyorken odama öyle güzel bir güneş sızıyor ki güneşin çekirdeğinden gelen bütün enerjileri damarlarım yavaş yavaş çekiyor ve ayağa kalkıyorum.Yazı seviyorum çünkü bıkkınlık veren bir sıcağı olsa da kimse üşümüyor, evsizler dilediği yerde geceyi geçirebiliyor, sokak çocuklarının şehir merkezindeki havuzlara kıyafetleriyle atladıklarını ve ne kadar mutlu olduklarını görünce hayata bağlanıyorum.Köpekler dört ayak üstü geziniyorlar, koşuyorlar.Herkes sevdikleriyle en yakın deniz kenarına koşuyorlar ve inanır mısınız, herkes mutlu..

Mutluluk bulaşıcıdır, mutsuzluk kaderin olsa bile mutlu birini görmek bireyde umut ışıkları barındırır.Ben de her yaz yine problemler yaşasamda güneşi görünce bütün besin zincirimi dolduruyordum.

Artık o güzel yazlar bile gelmeyecek hissi bende ölüme yakın endişe soğukluğu yaşatıyor.Asla korkmuyorum! Ölmekten değil çok yaşamaktan korkuyorum.

Aşkı, huzuru harcamanın 101 yolu vardır.Bundan sana söz ayrı bir başlık altında bahsedeceğim.

Şimdi kuruyup düşen yapraklarım var, karların bile tutunup kalamadığı dallarım.

Keşke benim de sadece sizin gibi sadece karanlıktayım diyebilecek kadar bir düzenim olsaydı.Ne yaşıyor olabilirsin ki? dediğini duydum.Ben bir şey yaşamıyorum haklısın, küçükken en sevdiğim oyuncağımı arkadaşım kırdığında "olsun ben zaten sevmiyordum" dediğim günden beri bütün oyuncaklarım, ruhum, hayatım, içime sinen tek aşkım hep kırıldı..

Ben tekrar tekrar yapıştırdım inatla yine de kırıldı.Üzerimde bir büyü mü var? Simge bence sen bi okut üflet muhabbetlerine çok aşinayım mesela..

Hep birileri/bir şeyler bu kapıdan çıkıp gitti ve ben tek bir kelime bile edemedim.

Sonra o gidene kadar gözyaşlarımı ve nefesimi tuttum.Bu hiç iyi değil..Öncelikle bedenime ve ruh sağlığıma kötülük yaptığım için özür dilerim.Ardından beni uçurumun kenarında bırakan her şeye de minnettarım!Kıpkırmızı sabahlarım ve kış güneşimle buradayım..

Hisset..çok yakın, ben hissediyorum.

Uzun zamandır kuş tüyü kadar hafifim.

Gidiyorum, bu kez gittiğim yerden dönemeyeceğim.

Hadi son kez evimize dönüp ağlayalım, ben ağlamayı çok seviyorum gittiğim yerde ağlayamayacağım.

Ben bir kaç zamandır tek bir şey diledim sana sarılıp ağlamayı oysa ki kabul etmezsin diye kendimi tutacağımı bile bile bunu diledim.

Hadi evimize gidelim, hiç bizim olmayan evimize..kendimize sarılıp ayrı ayrı odalarda ağlayalım.

Yanılıyorsun benim kapım hiç çalmayacak.Sen kapını aralıklı bıraktın biri gelir ve seni teselli eder.Etsin de!

Çünkü sana yarınlar verildi, bana dünden kalanlar.Birleştiremediğimiz kaybolan son parçalar sende onlara iyi bak..