Hayata bir kere geliyorken acılar ve mutluluklar, kafamızın tam focus hizasından simetrik bir şekilde ikiye ayrılıp paylaştırılmalıydı.

insanoğlunun denge dediği durum iç kulakla sınırlı kalabilmiş.

Günlerdir diyemeyecek kadar uzun bir sürenin kavramı var acılarımdan bahsederken.Acılarımın gerçekten beni fiziksel olarak acıtacağını tahmin etseydim bu hikayede bana kalpten acı veren her şeyi durdururdum.Çünkü geceler boyunca ben ölüyorken geri kalan her şey huzurlu rüyalarında bulutlara dokunuyor.

Özür dilerim ruhum, ikimiz de çok genciz fakat ben seni binlerce hiç uğruna kendimle birlikte mezara gömdüm.

Keşke beni burada bırakıp gidebilme şansın olsaydı, benimle birlikte 23 yılı geride bıraktın ve ben seni 1 gün bile huzurlu tutamadım.

Biliyorum şu sıralar yaşadıklarım senin içinde birikmiş, taşımak zorunda olduğun geçmişimin acısını fiziksel olarak bedenimden çıkarman.

Hissettiğim sanki milyarlarca yıl yaşamış bir ağacın gövdesini testereyle kesiyorlarmış acısı.Meğer ne çok yük vermişim sana bunca zaman.Yine de bana hala yardım etmen gerek.Biz birimizi tamamlamak zorundayız.Omuzlarımdan aşağı doğru kesip giden bu acı inan çok fazla.

Sana söz veremem, yine üzüleceğiz.Yerin kırk kat dibine de girsek bizi ezip geçecekler.En azından artık seninle baş başayız.Hadi şimdi kalk omuzlarımdan, gözyaşlarıma dokun ve huzurla uyumamı sağla.Eskiden kafamın içinde gezen böcekler yüzünden uyku tutmazdı ya da gögsümün tam üzerine bırakılıp giden koca bir kaya..Keşke o zamanlar hiçbir şeyin enerjimi almasına izin vermeseydik.

Şuan o kadar ihtiyacım var ki; hayatımda ilk defa bu kadar çaresizim.Bana çare olamayacağını ikimiz de biliyoruz ama en azından hafifliğin üzerimden öyle bir geçsin ki gözyaşlarım gözkapaklarımda sıkışıp kalsın...