Hani gözlerimizi kapatıp Onunla aynı şeyi hissettiğimizi zannederiz ya. Ya da hissettiklerini içimizde duyduğumuzu, aramızda bir bağ olduğunu düşünürüz. Belki de O her şeyden habersiz oralarda bir yerde duruyordur. Bir de haberi olursa bunlardan vay halimize!  Duyduklarımızdan utanırız. Utanç ne ağır bir kelime o hisler için

O kuvvetli(!) 6.hissimize inanırız bir de. “Bitmedi, bu sonumuz değil bizim, içime doğuyor” deriz. Zannederiz ki içimize doğan gerçeklerdir. Halbuki doğan şey umuttur. Bizse umutların gerçek olacağından çok eminizdir: “6.hissim kuvvetlidir, bilirim.”

Tuhaf bir sürecin analizi