Kadın, Rol..

Yüzümde hep bir tebessümle geziyorum. Her sabah  gülümseyerek  uyanıyorum aslında. Bir kaç dakika sonra yüzümdeki o küçük masum gülücük , nefret dolu bir gözyaşına dönüşerek berbat ediyor herşeyi..
Bazen çok merak ediyorum dışardan nasıl gözüktüğümü ? Ben miyim gözüken , yoksa mutlu bi kız çocuğu mu ? ikisini birlikte göremezsiniz cünkü .

Siz hiç bir otobüse bindiğiniz zaman yada herhangi bir kalabalıkta etrafınızdaki insanlara bakıp derinden düşündünüz ? Hiç hayal etmeye çalıştınız mı onların nasıl bir hayat yasadıklarını ? Ben, en ufak bir ifadede otobüsteki demirlere sımsıkı tutunan yüzünde ki kırışıklıklardan emek akan o kadının evinin direği olduğunu anlarım mesela. ya da kafasını cama yaslayan her insanın hayata karşı ne denli yorgun olduğunu. Ben hislerimde yanılmam..
 Sokakta ağlayan bir kadın gördüğümüzde onun çok mutsuz ve kötü bir hayatı olduğuna karar veririz. Yada kahkahalarla gülen bir adamı çok mutlu zannederiz . Öyle midir peki ? Yüzümüzdeki ifadeler veya söylediğimiz sözler nasıl bir hayatımız olduğunu mu gösterir gerçekten?
Hiç sanmıyorum.

Ama sananlar var..Öyle uzaktan bakınca ben kusursuz bi hayata sahip gibiymişim ve bencilmişim mesela. Yaklaşanı yakarmışım gibi burnumu kaf dağından almışım gibi..

Ben hep gülümsemeye çalışırım . Bunu çok da güzel yaparım. Etrafımdakiler beni pek görmez suratım asıkken. Belli etmem , etmemeliyim çünkü . Belki de dayanmamın tek yolu kendimi ve etrafımdakileri kandırmak olduğu içindir bu . Bazen kendim bile inanırım mutlu olduğuma . Her şey güzel , üzülmek için hiç bir neden yok der gülümserim kendi kendime. Belki beş , belki on dakika sürer bu gülümseme. Sonra gülümsediğini sanan gözlerimden yavaş yavaş akmaya başlar yaşlar. Ve anlarım aslında kendimi kandırdığımı.  Tutamam gözyaşlarımı , ağlarım ben. Çok ağlarım. Ağlarmışım ben. Çok..

 Herkes O’nun sebep olduğunu düşünür benim bu ağlayışlarıma. Oysa O sadece bir bahanedir buna.
Bilirim , nedir beni acıtan ya da gülümseten..  Acıtan şey O degil , O’nun yokluğudur aslında. Her gözyaşım onsuzlukdur. Sesinden , teninden , O’ndan uzak , çok uzak oluşumdur. Gülüşlerim ise onun bir yerlerde var olduğunu bilmektir. Elbet bir gün onu görebilecek  , sesini duyabilecek , yeniden sarılabilecek olduğuma inanmaktır yüzümdeki o küçük gülücük.
Bir de uykularım var tabi . Onu yanımda hissedebildiğim tek yer, rüyalarım.
Beni uyurken görenler hep uykumda gülümsediğimi söylerler. Doğru . Gülümserim. Yanımdadır O. Elimi tutar , sımsıkı sarılır , varlığını hissettirir çünkü. Ve dediğim gibi , uyanıp aslında yapayalnız olduğumu fark ettiğimde o küçük masum gülücük ,nefret dolu bir gözyaşıdır Yoktur O artık , gitmiştir yine ait olduğu yere . Uzaklaşmıştır benden yine , bir şeylerden kaçarcasına.

Eminim , sadece ben değilim bunları yasayan. Sizlerde çok iyi biliyorsunuz neden bahsettiğimi.. Yaşıyoruz hepimiz aynı şeyleri

Biz güçlü olduğumuzu kanıtlamaya çalışırız hep . Başarırız da aslında. İnanırlar .Güçlü olduğumuzu , mutlu olduğumuzu sanarlar. Bizim istediğimiz de bu değil midir zaten.
Çoğu sinirlenir buna. Çünkü bilirler onlar olmadan acı çekeceğimizi . Terk ederler . Bir sure kendimizi toparlamaya çalıştığımızın farkındadırlar. Ve içten içe sevinirler aslında. Acı çekiyoruzdur onlar için çünkü . Ne zaman inanırlar ki biz unuttuk onları , iste o zaman baslar onlar için her şey. Üstümüze düşmeye başlarlar. Korkuyorlardır aslında bizi kaybetmekten , ve yine korkuyorlardır korktuklarını kabul etmekten. İhtiyaçları vardır çünkü bize , bunu bilmeseler de.  Biz bütün acımızı saklar , mutlu gözükürüz onlara. Simdi acı çekme , korkuyu hissetme sırası onlarındır ..
Pek de uzun sürmez bu . Bir kaç gün yada birkaç hafta sonra yaptıkları şey oyunculuğa dönüşür . Roldür sadece. Gururdur. ‘Bir daha olmaz’ , ’ Ben sözümden dönmem’ mantığıdır. İki tarafa da acı çektirmekten başka hiç bir halta yaramaz aslında. .
Çok uyanıklardır aslında onlar. Kafaları her turlu yalana , her turlu oyunculuğa çalışır. Bahaneleri de hep hazırdır. ”Birlikte olursak daha çok üzüleceksin, seni üzmek istemiyorum”. Ve gerçekten bir süre sonra bizim acı çekmediğimizi , bunun aslında bizim için daha iyi olduğuna inanırlar.  Ama atlatıkları bir nokta vardır..;
Kadinlar cok iyi rol yaparlar…