Bazen kapatırsın kendini, kaybolursun. Kandırırsın etrafındaki herkesi, bir seyler uydurursun bulamasınlar, hatta seni hiç aramasınlar diye. Ben çok güzel kaçarım mesela. Oturursun olduğun yer de, sectiğin o ıssız köşede saatlerce oturursun. Bazen tüm koşullar sana ıssızlığı vermezse bile ıssız sen olursun. Düşünürsün saatlerce, bir yandan ağlarken bir yandan hiç gerçekleştiremeyeceğini bildiğin hayallerini kurarsın. Bazen inanmazsın akan göz yaşlarına, görmezlikten gelirsin. Kendine bile çaktırmadan ağlarsın. Onu düşünürsün bazen. Sen’i, siz’i düşünürsün. Sevdiklerini, seni sevenleri düşünürsün. O kadar iste, sadece düşünür, düşündüğün ile kalırsın oracıkta.

  Ertesi sabah gireceğin sınavda bile düşünürsün. Boş kağıt verirsin mesela. O kadar düşünürsün ki beynin uyuşur hücrelerin el vermez yapamazsın..

 Gizlenirsin bazen. Düşündüğüm o insanlardan gizlenirsin, onları üzmemek için. Gizlendikçe, sessizliğini bir kenara atıp bağırmak istersin. Cığlık çığlığa , hıçkıra hıçkıra, bağıra bağıra ağlamak gelir içinden. Ağlarsın da. Görmeyecekler nasılsa, bilmeyecekler. ”Nasılsın” diye sordukların da sen yine ”iyiyim” diyeceksin nasıl olsa. Başka çaren olmayacak. Söyleyemeyeceksin. Onlar da aynı göz yaşlarını senin için dökmesinler diye. Dökerlerse çünkü, dayanamazsın.

İşte bu yüzden gidersin bazen. Küçük, sakin bir yer bulursun kendine. Oracıkta akıtır, oracıkta bırakırsın göz yaşlarını, acılarını, cığlıklarını. Hiç kimse görmesin, hiç kimse asla bilmesin diye..

.. ya ben çok yanlış yollardan dolanıyorum -istenilen hayata- ya da  ben tamamen yanlışım. Beni baştan yaratabiliyoz mu ? 

-Ah! şu son zamanlarımı sen bir yaşasan bana hak verirdin.

Geçmiş, geçmiş mi geçirmiş mi çok tartışılır ama düşündükçe aklıma takılıyor . Alsana aklımı ki zaten bende değil.