5491.6 mil, 127 saat

İstikrarlı düşüşlerimin sonu nerede biter bilmiyorum ama artık sokaklarım denizlere çıkmıyor.

Kalbime hükmederken, beynim sözümden çıkıyor

Hayata dair her şeyi şansa bıraktım, her şeyi..

Ölmek, hayatta kalmak, okulu bitirmek, var olma uğraşı…

Plansız,hayalsiz,beklentisiz nefes almaya başlıyorum

Buralarda olmanın dayanılmaz ağırlığı ile
yokluğumun dayanılır hafifliğini takas etmeye karar verdim.

Ben gittiğimde belki geride kalan her şey birilerinde bir kaç damla yaş olur. 

Bir şekilde bunu umut ederek gitmek, karanlıkta sessizce oturup beklemekten daha kolay

Daha fazla düşünmek istemiyorum

O kilometrelerce uzakta beni bekleyen yeni bir hayattan artık kaçmıyorum

Korkularımın üzerine yürüyorum

Kalmam için tek bir nedenim bile olsa

Görmezden geleceğim

365 gün sonra tanıdığım bütün yüzlerden ,

gittiğim bütün şehirlerden,

selam verdiğim esnaftan,

annemden,

en önemlisi geçmişten en uzaklarda olacağım

siz uyurken ben uyanmış olacağım

daha güzel ne olabilir?