hatırlamam için aklımın köşesinden çıkmış olması gerekir ama bir an olsun çıkmadı.zaman unutturmadı sadece alışmayı öğretti.özlemim her geçen yıl düğüm düğüm oldu.yürüdüğümüz yollar, arabayı park ettiği yer, oturduğu koltuk, dokunduğu dolaplar her şey bıraktığı gibi.

Her şey nasıl bir anda oluverdi? Kendimle uzlaşamadığım sorun bu.Büyüdükçe elimde daha fazla cevapsız sorular kalmaya başladı.Neden ve niçin diye içimde bağırarak isyan ettiğim sorular artmaya başladı.Çok acıtıyor.Dalıp gitmelerim hep ummadığım anda beni vuran o acı sona çıkıyor.Her nefes alışımda yokluğu daha çok batıyor.Gökyüzü bana eskisinden daha yakın.Onu kaybettiğimle artık tamamen yüzleştim.Bu acı gerçekle yaşamayı kolay kolay sindiremiyorum."o artık yok" rüyalarıma bile eskisi kadar uğramıyor.fotograflarını ilk defa daha dikkatli inceliyorum.bu adam benim babamdı, bu adam gitti ve ben yarım kaldım.bir düşün yanındayken değeri bu kadar paha biçilmez miydi? Tabiki de öyleydi. Sadece farketmem zaman aldı.Ah şu elimden kayıp gidince farketmelerim yok mu, işte benim tüm hayatımı götüren tek yanlışım.