Bekleme yap, Beklenti yapma

Derler ya “nereden nereye ” hakikatten öyle bir yıl geçirdim.

Eskiden olsa, eski ben olsa yazmanın benim için en sevdiğim şarkıyı aynanın karşısında ezbere söylemek gibi olduğunu söylerdim.Uzun bir süredir benim için iki şey çok zor; nefes almak ve yazmak.Bana yaşam ünitesi olan şeyleri artık başaramıyor olmam ruhumu kuyu dibine çekti.Tıkanmadan yazmayı becerebildiğim zamanlar her şeyin net olduğu zamanlardı, her şey net bir şekilde yaşanıyorken kendimi buralarda ifade etmem su yolu gibiydi yolunu bir şekilde buluyordu.Yazmak için kayda değer bir şey yaşamadım belki de..Kandıramam kendimi, hiçbir şey yaşanmamış olsa bile yaşanmışlıklar yavaş yavaş kazındı, silinip gidenler de oldu elbet ama duygular büyüdü, düşünceler daha gerçekçi hareket etmeye başladı.Şu belirsizlik işi canımı hakikaten çok sıkıyor.Beklentilerle gerçeklerin uyuşmaması sonuçlarına bakıldığında en büyük problemmiş gibi geliyor bana.Her defasında daha fazla beklenti yok diyorum ama yine sonunda kendimi kocaman bir beklenti kördüğümünün içinde buluyorum.

Gerçekten ağlamak istediğin zamanlarda ne için veya hangi birine ağlayacağını bilememek ne zormuş oysa.Uzun zamandır insanlara çok yakın olmamak için uğraşıyorum ve bunu gerçekten başardım da.Ama öyle insanlar var ki, onlardan uzak kalamıyorum, sanırım artık uzak olmak da istemiyorum.Onlara muhtac olduğumu belli etmiyorum, sanki onlardan nefret ediyormuş gibi yaklaşıyorum çoğu zaman, umursamıyormuşum gibisine ama aslı olan onları tüm kalbimle seviyor, sevmiş olmam.Onlarsız iyi de olurum, artık hiç kimse olmasa da iyi olurum, ama onlarla olmak istiyorum.Daha doğrusu onunla olmak istiyorum.Bakın lütfen yanlış anlamayın bu aşk değil.Peki bu aşk değilse ne?

Madem bu denli üzüleceğim, niye seviyorum. Madem aramız bozulacak, niye duygularım o yöne gidiyor? Hani insanlar içten içe kendi çıkarlarını düşünerek davranırlarmış ya, benim çıkarım ne bu işten? Sevdiğimiz kişiler aynı kalmazlar. Bir gün uyandıklarında sevmiyor olabilirler bizi bu işten en az hasarla kurtulmaya bakmam lazım şu sıralar.Yolun başı bile değildi zaten o yola hiç karşılıklı girilmedi bile.Niye kuruldum ki bu kadar?

Hissizleşmekle mutluluk arasındaki ince çizgideyim. Hangisine daha yakın olmalıyım bunu biliyorum. Buna göre yaşıyorum artık. Kalbimin atmasını sağladım. Ama sonrası daha zor.Gücüme gidiyor bazen bir zamanlar önemsediğim şeylerin şuan hayatımda hiç bir yeri olmaması.Yeniden hislerimi, tüm kalbimi kullanmak istiyorum ama bu kez o kadar kırgınım ki korkum isteklerimden daha ağır basıyor.Gerisin geriye kaçıyorum.

Sustuğumun farkına varacaksa elbette ben kendimi susmak için zorlayabilirim.

beni tribe sokup yazmama sebep olan bir Fettah Can şarkısıyla birlikte yazıya veda ediyoruz

mutsuz sanmayın beni

her şey yolunda