Okkalı bir Şamar

İçimde anlamlandıramadığım bir his, gittikçe büyüyor, o büyüdükçe ben küçülüyorum. varoluş amacımı sorguluyorum, benliğimden çıkmak istiyorum ve küçülüyorum. başarısızlıklarım geliyor aklıma, şu anda yapmam gerekenler, yapmamam gerekenler, tüm kötü tecrübelerim daha bir zihnime kazınıyor. kenara köşeye atılmış bir eşya gibiyim, yenilenmeyi bekleyen. hoşuma gitmeyen her şeyi bencilce yok etmek istiyorum, kendime ait bir dünyam olsun istiyorum, hiç kimse benden bir şey beklemesin, Tanrı bile ”Aman boş ver onu, ne hali varsa görsün desin.” ve ben yaşayayım dilediğim gibi. Mutsuzluğum, öfkem, kızgınlığım, isyanım ve adaletsizlik için birşeyler yapmak istiyorum, içimde biriktiler ve çıkmak istiyorlar, bunun farkındayım. Tüm bencil insanların yüzüne okkalı bir şamar atmak istiyorum, bana da atsınlar hatta belki adalet sağlanır. Mutsuzluk sanırım, mutlu olacak bir şeyler bulamamaktır.En kötüsü de bu, yine aynı şeyler, hayatım hiçbir şeyken öylece durmak, harekete geçmek, sonuç alamamak, kendimde ters giden şeyleri bulmak, sorun ne demek, konuşacak birilerini aramak, onlar gibi olamamak, bununla gurur duymak, sade kalmak ve adapte olamamak.