Bıraktığın gibi burdayım

Bir mezar taşının başında ağlamadan dururken söyleyebileceğin sözler kısıtlıdır. Ayrıca doğmamış bir bebeğe meydan okuyamazsın. Seni seven herkes sana değer vermez. Bunu kabullenmek için bir süper kahramanın gökten sana güç bağışlamasını bekleyemezsin.Herkes gittiğinde anlarsın aslında kime sığınacağını kimin TEK olduğunu dar zamana düştüğünde dua etmen gerektiğini. İnsanoğlu inanç konusunda bencildir. Kendi isteklerine dualar eder olmayınca haince isyan eder. Oysa ki sen seni yaratana dua etmelisin bir tek.

“İstemediğin şeyleri kabullenmek zorunda kalmak” kavramı dünyaya geldiğinden beri mutsuzluk daha bir yaygınlaştı sanki. Parklarda sırası gelmeyecek salıncak bekleme korkusu gibi bakar oldu herkes hayallerine. İnsanlar birbirine uzaklaştı, insanlar kendine uzaklaştı. Hadi bunların hepsini boşver de asıl biz birbirimize uzaklaştık.

Oysa bazen mutlu bazen mutsuzken, baş etmek zorunda olduğumuz sıkıcı problemleri anlatırken ya da en saçma şeyleri konuşurken iyiydik sanki. Sonra neden görünmez duvarlar örüldü. Ya da o duvarlar sadece benim hissizliğimdi.

İnsanın acı çekmesi iyi bir şeydir. En azından hala duyguların, hissiyatların olduğuna emin olabilirsin. Ama düşünsenize, eline iğne batırınca surat ifadesinde en ufak bir değişim yaşamayan insan çok korkunç değil mi ? İşte kalbin buzdolabına dönmesi de en az o kadar korkunç aslında. Başına gelebilecek bütün güzel olayları sandığa kilitleyip anahtarını yutmak gibisinden yani ..

Yine de iyiydik öyle. Şarkılar paylaşıp, gülüşleri bölüşürken hani. Ya da hala imkansızları umut edebilirken. Hep çocuk kalmış yanımızı köşeye koyup siyaset tartışmaya çalışırken belki. Ve henüz hiç kimse gömmemişken sevdiğini.

Evet, bir mezar taşının başında ağlamadan dururken söyleyebileceğin sözler kısıtlıdır. Ama kalbini mezara çevirmiş biri ile konuşurken söyleyebileceklerin, çok daha fazla kısıtlıdır.Sadece havale ederiz sadece..