Sadece Arada Bir

Bazı insanlar giderken tıpkı o şarkıdaki gibi “Arada bir buluşalım seninle biz yine” demek istiyorsun ve arada bir onları görmek istiyorsun. Bundan daha doğal ne olabilir ki?

Hani genelde çocuksu bir taraf kalır ya içinde, hani misafirler gittiğinde gitmemelerini isterdin çocukken; “Gitmeyin” diye bağırırdın arkalarından hiç düşünmeden. O yıllarda “gitme” demek hiç de zor bir şey değildi ama artık zaman geçti. “Gitme” dememeyi şarkılardan, gidenlerden ve seni dinlememelerinden öğrendin.

“Gitme!”nin geçersizliğini hiç kabullenmek istemedin. Özdemir Asaf bile dayanamayıp “Sana gitme demeyeceğim ama gitme Lavinia” dedi ama bu kez diyemiyorsun. O çocuksu tarafınla onlara gitme demek istiyorsun. Bazı insanlara gitme diyemiyorsun ama kendi öz kararlarıyla kalmalarını istiyorsun. Kalmıyorlar.

Bazı insanların gittiğini görüyorsun ve en azından “bazen” gelsinler istiyorsun. Arada bir. Ağlarken yanında olsun, sonra gitsin. Javier Bardem in son filmini ne zamandır bekliyordunuz, birlikte gidin, sonra yine gitsin. Ayda bir kere akşam yemeğine çıkın, sonra ayrılın. “Arada bir görüşelim.” Bundan daha saf ne olabilir?

Sırf ailevi sorunlarını sadece ona anlatabiliyordun diye bile özleyebiliyorsun onu.Ben o sebepten özlüyorum mesela. Simge.. demesi bile yetiyordu çoğu zaman.

Diyorum ya, bazı insanlar senden ayrı olsalar da arada yanında olsunlar istiyorsun, tıpkı “Bir defadan ne olacak” deyip sigaraya alışmak gibi. “Arada bir, son defa.”Hatta bir mahkeme kararı çıksın istiyorsun hakkınızda, nasıl annesi babası ayrı çocukların beraber yaşamadığı ebeveynini haftada bir görme hakkı varsa, senin de onu görmeye hakkın olsun istiyorsun.

Hep’i arada bir ile kamufle etmeye çalışıyorsun.

“Yani tamamen gitmesen olmaz mı?”

O uzaklaşırken, sadece yürüyüşünü görürken, sırtı bile senden yabancı olurken artık; dilinin ucuna bir cümle geliyor:

“Ne var yani, arada bir görüşelim. Sana yemin ediyorum, sadece arada bir aklıma geliyormuşsun taklidi yapacağım”